Mijn hele levenlang ben ik een poezenliefhebber. Ik woonde nog maar net met Harald samen toen ik op een dag werd verrast met een bewegend iets in een doosje. Daar zat hij dan, een klein zwart/wit poesje zo van een boerderij af. Totaal geen mensen gewend en dat liet hij merken door 3 weken lang onder de verwarming te kruipen. Langzamerhand begon hij te wennen en werd het een beetje een echte poes. Een naam wisten we nog niet totdat ik op een gegeven moment het lumineuze kreeg om een stoere naam te geven, zo'n naam dat als je je kat binnenroept mensen even schrikken omdat ze niet weten wat hun te wachten staat en er dan vervolgens een lach verschijnt als een kleine huppel aan komt wandelen, gewoon een naam die niet gewoon is, vanaf toen heet hij Wodan.
Wodan is inmiddels 18 jaar oud, is een giga kat geweest, zo groot en zwaar dat die nagenoeg niet te tillen was. Wodan heeft zijn beste jaren gehad, hij wordt magerder en magerder, krijgt spikkels in zijn ogen, heeft af en toe problemen met zijn evenwicht, verliest de glans in zijn vacht die daarnaast ook plukkerig wordt en wandelt soms ergens naar toe en draait halverwege maar om omdat hij echt niet meer weet wat hij ook alweer ging doen, maar ondanks dat blijft het mijn oude poek. Ik hoop dat hij nog wel even bij ons blijft maar steeds vaker merk ik dat hij zoekende is, zodra hij wakker wordt op de leuning van de bank en merkt dat ik op diezelfde bank zit komt hij bij mij, heel erg dicht bij mij, zo dicht bij mij dat hij bijna in mij zit.
En vanavond heb ik Lisanne gevraagd een foto te nemen omdat ik toch echt even een foto wilde van mij en mijn trouwe vriendje.
1 opmerking:
wat heerlijk dat ie zo lief in je nek ligt!
Een reactie posten