Dutch Dares #6

Waar denk je aan bij het horen van de woorden "SAY CHEESE!"

Ik heb de uitdaging maar heel letterlijk genomen, had nog foto's liggen van oud en nieuw waarbij Lisanne voor me poseerde (ik vond haar er zo geweldig uitzien in het jurkje). Na een aantal foto's wilde ze niet meer meewerken en ging gek doen, het rugaanzicht dus. Toen ik een grapje maakte moest ze enorm lachten, hoepla ... foto 2 dus. Het gezichtje vind ik prachtig, gewoon puur en gewoon zoals ik haar graag zie. Ik hou van haar vrolijke gezicht, van haar vrolijke karakter, van haar vrolijke lach, ik hou gewoon van mijn grietje.

Dutch Dares #7

Vanavond zowel een Elsie challenge als Dutch Dares challenges kunnen maken. De ene compleet rustig, de ander wat voller.

Dutch Dares #7

Een geweldige opdracht waar ik geen weg mee wist; maak een layout van jouw HUNK. Nou daar zit je dan met je goeie gedrag, ik ken maar 1 hunk en die wil niet op de foto ... laat staan dat die overal en nergens door iedereen wordt bekeken op een layoutje op het internet .

Tja, en hoe dan verder; ik zie nooit hunks, ik heb ook geen reden om die te zoeken of te willen zien en als ik er op 1 gewezen wordt dan vind ik er weinig hunks aan.
Er zijn wel mannen die ik op 1 of andere manier bijzonder vind, niet op zijn hunks-achtig maar gewoon intrigerend. Zo bijvoorbeeld Bono, Kevin Costner of een hele andere Orlando Bloom, maar ja ... die zijn niet echt Nederlands te noemen.

Vanavond zette ik mijn pc'tje aan, muziekje op via de iTunes en hoepla ... hunk gevonden, nou ja ... iets wat er in de buurt komt. Ik ben gek op de muziek van Van Dik Hout, vind het gewoonweg heerlijke muziek. De zanger heeft ook dat "iets-bijzonders", de boynextdoor die er (vind ik) niet onaantrekkelijk uitziet, nog een beetje goed kan lullen, een gewoon leven heeft en gewoon een stukje meer heeft. Deze layout gaat mijn eigen boek in, geloof niet dat ik hem aan Harald laat zien .... is gewoon simpel van mij....

Elsie Challenge 26: design a clear flower embellishment.

Deze layout is gemaakt van de vorige kit van scrapclub, een geweldige soort van valentijnskit. De foto had ik net opgehaald en de liefde straalt er vanaf. Boem, combinatie dus. Lisanne is een echt poezenkind, net zoals ik ooit een poezenkind was en nu een poezenmens ben. We kunnen niet zomaar langslopen, er moet even geknuffeld, geaaid en gepraat worden. Joris is ook nog eens gek op poezenkinderen en poezenmensen dus het klopt gewoon.

De tekst op de bloem:

- Lief klein poezenkind, ik weet dat jij mij aardig vindt. Weet dat ik jou ook wel mag, vanaf het moment dat ik je zag. Lief klein poezenkind, ik blijf je trouw omdat ik van je hou.

Rust in de tent?

De storm is wat gaan liggen, het gewone leven wacht er weer op om opgepakt te worden.
Gisteren met mijn moeder, broers, zussen, zwager en schoonzus om de (salon)tafel gezeten om de hele situatie eens door te spreken, hoe gaan we verder, wat overleggen we met elkaar en afspraken die wellicht gemaakt kunnen worden.

Het voelt goed, het voelt rustiger, hoewel ik vandaag wel koppijn heb gehad van alles wat er de afgelopen tijd is gebeurd. Het is zwaar, het blijft zwaar maar stuk voor stuk moeten we ons realiseren dat wij zelf ook een leven hebben. Daarnaast is het nog harder om te moeten toegeven, mijn vader moet ook een nieuw leven opbouwen. Wel met ons en wij met hem maar niet meer zo intens als de afgelopen weken.
Hij zal zijn draai moeten gaan vinden en moet de dingen kunnen doen die daar geboden worden en die goed voor hem zullen zijn. Het is nog harder maar hij komt niet meer thuis, dat kan gewoonweg niet meer.
Kortom, we gaan een stapje terug en hopelijk hij een stapje vooruit.

Ik heb vanmiddag de slaapverdieping maar eens onder handen genomen, de afgelopen weken was het niet veel meer dan de bedden verschonen en een lapje over iets heen halen zodat het er voor het zich nog een beetje uitzag. De boel is weer fris en schoon. Zou er bijna aan gaan denken om het mandje op te gaan zoeken maar .... ga vanavond maar eens goed mijn nieuwe spulletjes van scrap-club bekijken, heb 2 onaangebroken kits staan en die schreeuwen mijn kast bijna uit. Ik ga er vanavond maar eens goed voor zitten en Lisanne mag voor de afwisseling gewoon eens even heel erg vroeg naar bed.

Dutch Dares #5

Ik loop behoorlijk achter, even te weinig tijd om veel te scrappen. Dit weekend heb ik de vijfde opdracht voor Dutch Dares kunnen maken.

Dit is hem geworden:

Het is niet echt een tijdschrift die gelift is, meer een magazine.

Het idee om de Ikea plekjes in mijn huis te scrappen bestond al langer, ik had er alleen nog niet echt een vorm voor, deze uitdaging was ideaal om er eindelijk wat mee te gaan doen.De uitdaging was leuk voor een keer, zelf heb ik het gevoel dat het niet af is, er zit te weinig creativiteit van mezelf in.

Het origineel plaats ik even hieronder zodat de vergelijking gemaakt kan worden:

Eindelijk zover

Het is carnaval! En daar heeft Lisanne lang op gewacht. Carnaval is iets bijzonders hier, je moet weten .... we wonen ver boven de rivieren en toch is carnaval het belangrijkste feest hier in het dorp.

Mensen uit de nabije omgeving weten het, mensen die van iets verder komen snappen er geen hout van. Ik heb werkelijk geen idee hoe carnaval in het zuiden is maar ergens moet het gevierde hier er een beetje bij in de buurt komen.
De voorfeesten zijn al weken geleden begonnen, nu het echt carnaval is staat het hele dorp dagen op zijn kop. Sinds ik Lisanne heb is carnaval voor mij beperkt tot de optocht en de kinderfeesten, echt erg vind ik het niet, ik drink niet en met een nuchter hoofd had ik altijd wat moeite om er in te komen, de laatste dag was ik meestal pas op dreef, ik ben niet echt iemand die een feestbeest-kant in zich heeft. De rest van Noordwijkerhout klaarblijkelijk wel (ik ben ook in werkelijkheid Noordwijker en dat is toch anders), de komende dagen zullen we niet vreemd staan te kijken van uitgedoste mensen die de boel aan elkaar lallen en lekker aan het feesten zijn.

De optocht was gezellig, het nakletsen en gezellig eten met mijn vrienden en kinderen was even gewoon heerlijk. Hieronder wat foto's van de optocht en ..... beest was er ook maar daar wilde mijn eigen Belle echt niet mee op de foto.

Dierbare foto

De afgelopen dagen is een hoop gebeurd, maandag is het CIZ (Centrum indicatiestelling zorg) langsgeweest in het ziekenhuis, dinsdag was de indicatie voor opname in een verzorgingshuis rond. Eindelijk licht aan het einde van de tunnel, eindelijk zou er een einde komen aan het ziekenhuisverblijf. En vandaag was het zover, we mochten hem meenemen uit het ziekenhuis, meenemen naar het verpleegtehuis waar hij al bijna een jaar 2 x per week heen ging. In het verpleegtehuis hebben ze alles gedaan wat ze konden om hem daar geplaatst te kunnen krijgen en ik ben ze er dankbaar voor.

Het is verdomd moeilijk om te accepteren dat hij er heen moet maar het zou nog moeilijker geweest zijn als het onbekend terrein zou zijn. Hier kennen ze hem al, natuurlijk niet de afdeling waar hij nu bewoner is maar toch is het voor hem bekend. Het was zwaar maar het is goed gegaan. Wat enorm moeilijk is dat het zo moeilijk in te schatten is of hij het begrijpt, hij heeft heldere momenten en zou dan kunnen beseffen hoe het er voor staat en dat het iets is dat hij niet voor zichzelf had kunnen bedenken. Ik weet het niet, ik krijg er geen grip op.

Dementie is moeilijk, moeilijk voor de dementerende en moeilijk voor de omstanders. Het is een ziekte waarvan je niet zal weten hoe het verder verloopt, hoe snel het zal gaan en welke gevolgen het heeft voor mijn vader. Mijn vader heeft vasculaire dementie, dementie die optreedt doordat de bloedsomloop in de hersenen problemen geeft en waardoor hersenweefsel afsterft. Het is een bijzondere ziekte omdat je het ene moment een vader aantreft die door en door verdrietig is en opeens kan omslaan als een blad aan de boom. Het is springen van het ene gevoel in het andere.

Het is nu weer even voorzichtig aan doen, hopen dat hij zijn draai kan vinden, hopen dat hij zich weer nuttig kan gaan voelen en hopen dat hij een beetje opknapt van de structuur die hij zal gaan krijgen.

Ik heb niet eerder mijn fototoestel meegenomen. Vanavond vond ik dat het moest, gewoon om een foto te hebben van dit moment. Voor sommige zal het vreemd overkomen om op dit moment foto's te gaan maken maar voor mij heeft het veel waarde. Dit is een stuk van mijn leven waar ik over moet scrappen, nu nog niet, het is te vers, het is nog niet rond in mijn hoofd maar het komt wel. Ik heb foto's gemaakt van hem alleen, samen met Lisanne en samen met mijn moeder. Deze foto heeft Lisanne genomen, hij is niet perfect maar hij is me nu al dierbaar en ik ben er blij mee.

Als alle goede dingen uit 3 bestaan...

Eerst maar even de foto's die ik beloofd had, onderin verder met de titel:

Belle - prinses van 7 Belle en het beest

Er was eens een heel mooi meisje dat met, haar geverfde haar, als Belle naar het bal ging en .... ze stal de show !

Als alle goede dingen uit 3 bestaan houdt dat dan in dat alle slechte dingen ook uit 3 zullen bestaan? Ik had graag allemaal goed en vrolijk nieuws gehad, de waarheid is anders.
Vanavond opnieuw een schok gehad, mijn moeder is vanochtend naar het ziekenhuis geweest voor controle. Er is onrustig lidtekenweefsel gevonden en zelf heeft ze sinds een tijdje weer steken op borsthoogte. Er zijn foto's gemaakt, er is bloed afgenomen en nu is het afwachten.

Het zou zo hard zijn, veel harder dan ik had kunnen bedenken, zou de kanker terug zijn?

Bijna carnaval

Ik probeer even wat luchtiger beginnen ondanks dat mijn kop nog vol zit met van alles en nog wat. Van de week heb ik even wat afstand genomen, even het bezoek aan de anderen overgelaten om er niet helemaal in mee gesleept te worden. Zo had ik nog een projectje liggen met een dead-line, de Belle jurk voor Lisanne. Het carnaval nadert ... officieel is het volgende week pas maar in het bijzondere dorp waar ik woon maken ze er altijd een feest meer bij. Komende zondag is er voor de wijk de kindercarnavalsmiddag. Het was dus even herberekenen in het drukke chaotische schema dus de avondjes "vrij" kwamen goed van pas.

De jurk is af, de jurk is fantastisch, de jurk is op dit moment het meest gedragen kledingstuk, de jurk (en de reactie erop) maakt mij blij.

En hoort nog een onderjurk bij zodat die mooi rond valt. Morgenavond ga ik Lisanne's haar donkerder maken en als ze zondag op en top Belle is zal ik wat mooiere plaatjes schieten.

Nog meer veranderingen deze week, ofwel eigenlijk gewoon vandaag. Vertelde ik pasgeleden nog dat wij het rondbreidde met 1 auto, sinds vandaag niet meer. We hebben een tweede auto en ook dat maakt me blij. Vanmiddag heb ik hem samen met Lisanne opgehaald, geweldig is ie, vergeleken met de Kia die we hebben, is dit een koets, hij rijdt fantastisch, zie er geweldig uit en ik wil er gewoon lekker rondjes in rijden. Normaal gesproken interesseert het me helemaal niets, de kleur van de auto vind ik belangrijker dan het merk of hoe die rijdt, een andere auto is leuk maar meer functioneel. Deze keer niet, ik wil er gewoon in zitten, gewoon heerlijk van genieten.... Harald moest eens weten :-) Harald weet het niet, Harald baalt, hij is vanmiddag om 2 uur vertrokken naar Frankrijk zonder de nieuwe toet te hebben aanschouwt, zonder de geur te snuiven, zonder ook maar een rondje te rijden, Harald baalt .... en belt .... hoe die rijdt, hoe die is, Harald baalt zo erg dat ie zondag volgens mij wel heel erg zijn best zal doen om snel thuis te zijn, heb samen met mij medelijden met de vakantiegangers die bij hem in de bus mogen zitten (volgens mij wordt er weinig geplast en gerookt tijdens die rit).

Mijn pa ligt er nog, hij ligt te wachten en te wachten, hij wil weg, hij wil naar huis maar weet nog niet dat hij daar voorlopig niet meer naar toe zal gaan. Er is geadviseerd het niet te vertellen en dat is hard. Hard voor iemand die zich alleen voelt en zich steeds vaker gaat afvragen waarom die niet mee mag als je weg gaat. Hij probeert zich te vermaken, tv is te ingewikkeld, knopjes bedienen ook, dus dan maar met de neus in de boeken, boeken van vroeger, volop herkenning en volop de verwachting dat ook wij het herkennen.

Hij is mak geworden, hij geeft toe en dat voelt niet goed, de eigen mening is weg, de eigenwijsheid ook. Hij is mak geworden, volgens mij van de medicijnen, ze weten niet wat de oorzaak is geweest en gaan niet meer verder zoeken, het heeft geen zin. Ik begrijp het wel, ik begrijp het niet.

Hij ligt alleen, wat makkelijker voor ons is, we mogen buiten bezoekuren komen en er gewoon voor hem zijn, gewoon even de zorg geven die hij nodig heeft. Het is wachten, wachten op een plekje in een verzorgingstehuis, hopen dat er maandag of dinsdag betere berichten gaan komen.
Deze man, mijn vader, zal op gaan knappen met de juiste zorg, zal zeker weten nog een functie kunnen hebben in het leven dat hem nog rest, zal zeker weten nog een functie kunnen hebben in het leven van zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen, het is wachten op die juiste zorg.

Zijn vlekken zijn vervaagd en met dat nog veel meer ....

Het geeft me troost

om hier over de zaken die nu spelen te schrijven.
Eindelijk na een giga hectische week even tijd om achter de pc te zitten. De berichtjes die achtergelaten worden doen me goed, het helpt om het te lezen.

Nog steeds ligt mijn vader in het ziekenhuis, de vlekken gaan goed, de onduidelijkheid vanuit het ziekenhuis blijft. Het is gewoonweg verschrikkelijk hoe ze hier mee omgaan, er wordt geen informatie gegeven, er wordt niet even bijgepraat over hoe het gaat als wij er niet zijn, er wordt geen steun gegeven aan een demente man. Ik snap heel goed dat het ziekenhuis er is om ziektes zoveel mogelijk te bestrijden maar ik snap er niets van hun laconieke houding ten opzichte van zijn dementie.

De uitslagen zijn niet bekend, hij wordt onderzocht op ongeveer alles wat er maar op en aan zijn lichaam zit, röntgens van hoofd en longen, echo's van lever, nieren, maag, blaas en darmen. Biopsie van onderbenen en romp. Op kweek zetten van urine en bloed. Na een week nog helemaal niets, niets bekend waar het vandaan komt, niets bekend wat het inwendig aanricht of al aangericht heeft. Ik snap het allemaal wel maar wil het niet snappen.

Gisteren werden we gebeld, hij mocht het ziekenhuis uit. Jee man, dat was even een klap in mijn gezicht. Een man die echt niet meer weet welk deel het van de dag is, die niet meer weet wat hij doet, die niet meer weet waar hij is, nog koorts heeft en midden in een behandeling zit, die stuur je niet naar huis! Daarnaast speelt dat mijn moeder lichamelijk niet meer de beste is en al jarenlang psychisch in de knoop zit, dat gaat niet goed. Het belachelijke is dat er maandag door ons gevraagd is of ze met spoed een noodindicatie konden geven voor opname in een verpleeghuis, ze hadden er G*DVER niets mee gedaan. Uiteindelijk hebben we gisteren een gesprek gehad waarin we de situatie nogmaals hebben uitgelegd en de indicatie is de deur uit, de mallemolen in. Ik hou mijn vingers gekruist dat dit snel zal gaan, als het bed leeg moet dan moet het bed leeg. Tja, en daar sta je met je rug tegen de muur. Als ie naar huis moet dan gaat het niet lukken om hem alsnog geplaatst te krijgen, het bizarre is namelijk dat hij ja moet zeggen, het maakt niet uit in welke toestand (30 jaar terug of in het heden), er moet uit zijn mond een ja te horen zijn. Het is dubbel, je wil je vader niet in een verpleegtehuis (of erger) laten plaatsen maar thuis zou niet goed voor hem zijn. Hoe moeilijk het is, hij moet daar blijven...

Ik kan redelijk met zijn situatie omgaan, de ergste schok heb ik zondag gekregen. Ik kan optimistisch zijn als ik hem zie, ik kan om zijn vreemde verhalen lachen, ik krijg een goed gevoel van bij hem zijn en heb het idee dat hij zich vertrouwd bij mij voelt. Soms weet ik tot hem door te dringen en soms lullen we gewoon met zijn 2-en lekker raar - in een vogelvlucht; de afgelopen dagen is de kamer waar hij in ligt verbouwt, moest hij het plafond nog even vervangen, ging hij die dag maar even niet naar school, had hij mooie glimmende rubberenlaarsjes aan, lag de grond vol met stront en gingen we samen de volgende dag narcissen plukken. Het maakt me niet uit, ik praat gezellig met hem mee zolang hij maar het idee houdt dat hij begrepen wordt en hij zich goed voelt. Ik probeer zoveel mogelijk te knuffelen, we zijn geen knuffelaars maar het doet mij goed en volgens mij doet het hem ook goed.

Het houdt me bezig, soms ben ik somber maar vaak denk ik met een lach terug aan komische situaties; hij is gisteren gaan dwalen en ze vonden hem na een uur terug in een bed aan de andere kant van de gang - toen ze hem terug brachten was hij zo verontwaardigd dat hij nou alweer naar een ander bed moest, hij lag er het langste, een ander ging maar lekker ergens anders liggen, hij bleef daar gewoon liggen.

Het is moeilijk maar we redden het wel, ik hou van hem en hij zei me vanavond dat hij ook van mij houdt... ik ging weg maar wel met een hart van goud.