Bijna carnaval

Ik probeer even wat luchtiger beginnen ondanks dat mijn kop nog vol zit met van alles en nog wat. Van de week heb ik even wat afstand genomen, even het bezoek aan de anderen overgelaten om er niet helemaal in mee gesleept te worden. Zo had ik nog een projectje liggen met een dead-line, de Belle jurk voor Lisanne. Het carnaval nadert ... officieel is het volgende week pas maar in het bijzondere dorp waar ik woon maken ze er altijd een feest meer bij. Komende zondag is er voor de wijk de kindercarnavalsmiddag. Het was dus even herberekenen in het drukke chaotische schema dus de avondjes "vrij" kwamen goed van pas.

De jurk is af, de jurk is fantastisch, de jurk is op dit moment het meest gedragen kledingstuk, de jurk (en de reactie erop) maakt mij blij.

En hoort nog een onderjurk bij zodat die mooi rond valt. Morgenavond ga ik Lisanne's haar donkerder maken en als ze zondag op en top Belle is zal ik wat mooiere plaatjes schieten.

Nog meer veranderingen deze week, ofwel eigenlijk gewoon vandaag. Vertelde ik pasgeleden nog dat wij het rondbreidde met 1 auto, sinds vandaag niet meer. We hebben een tweede auto en ook dat maakt me blij. Vanmiddag heb ik hem samen met Lisanne opgehaald, geweldig is ie, vergeleken met de Kia die we hebben, is dit een koets, hij rijdt fantastisch, zie er geweldig uit en ik wil er gewoon lekker rondjes in rijden. Normaal gesproken interesseert het me helemaal niets, de kleur van de auto vind ik belangrijker dan het merk of hoe die rijdt, een andere auto is leuk maar meer functioneel. Deze keer niet, ik wil er gewoon in zitten, gewoon heerlijk van genieten.... Harald moest eens weten :-) Harald weet het niet, Harald baalt, hij is vanmiddag om 2 uur vertrokken naar Frankrijk zonder de nieuwe toet te hebben aanschouwt, zonder de geur te snuiven, zonder ook maar een rondje te rijden, Harald baalt .... en belt .... hoe die rijdt, hoe die is, Harald baalt zo erg dat ie zondag volgens mij wel heel erg zijn best zal doen om snel thuis te zijn, heb samen met mij medelijden met de vakantiegangers die bij hem in de bus mogen zitten (volgens mij wordt er weinig geplast en gerookt tijdens die rit).

Mijn pa ligt er nog, hij ligt te wachten en te wachten, hij wil weg, hij wil naar huis maar weet nog niet dat hij daar voorlopig niet meer naar toe zal gaan. Er is geadviseerd het niet te vertellen en dat is hard. Hard voor iemand die zich alleen voelt en zich steeds vaker gaat afvragen waarom die niet mee mag als je weg gaat. Hij probeert zich te vermaken, tv is te ingewikkeld, knopjes bedienen ook, dus dan maar met de neus in de boeken, boeken van vroeger, volop herkenning en volop de verwachting dat ook wij het herkennen.

Hij is mak geworden, hij geeft toe en dat voelt niet goed, de eigen mening is weg, de eigenwijsheid ook. Hij is mak geworden, volgens mij van de medicijnen, ze weten niet wat de oorzaak is geweest en gaan niet meer verder zoeken, het heeft geen zin. Ik begrijp het wel, ik begrijp het niet.

Hij ligt alleen, wat makkelijker voor ons is, we mogen buiten bezoekuren komen en er gewoon voor hem zijn, gewoon even de zorg geven die hij nodig heeft. Het is wachten, wachten op een plekje in een verzorgingstehuis, hopen dat er maandag of dinsdag betere berichten gaan komen.
Deze man, mijn vader, zal op gaan knappen met de juiste zorg, zal zeker weten nog een functie kunnen hebben in het leven dat hem nog rest, zal zeker weten nog een functie kunnen hebben in het leven van zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen, het is wachten op die juiste zorg.

Zijn vlekken zijn vervaagd en met dat nog veel meer ....