Het geeft me troost

om hier over de zaken die nu spelen te schrijven.
Eindelijk na een giga hectische week even tijd om achter de pc te zitten. De berichtjes die achtergelaten worden doen me goed, het helpt om het te lezen.

Nog steeds ligt mijn vader in het ziekenhuis, de vlekken gaan goed, de onduidelijkheid vanuit het ziekenhuis blijft. Het is gewoonweg verschrikkelijk hoe ze hier mee omgaan, er wordt geen informatie gegeven, er wordt niet even bijgepraat over hoe het gaat als wij er niet zijn, er wordt geen steun gegeven aan een demente man. Ik snap heel goed dat het ziekenhuis er is om ziektes zoveel mogelijk te bestrijden maar ik snap er niets van hun laconieke houding ten opzichte van zijn dementie.

De uitslagen zijn niet bekend, hij wordt onderzocht op ongeveer alles wat er maar op en aan zijn lichaam zit, röntgens van hoofd en longen, echo's van lever, nieren, maag, blaas en darmen. Biopsie van onderbenen en romp. Op kweek zetten van urine en bloed. Na een week nog helemaal niets, niets bekend waar het vandaan komt, niets bekend wat het inwendig aanricht of al aangericht heeft. Ik snap het allemaal wel maar wil het niet snappen.

Gisteren werden we gebeld, hij mocht het ziekenhuis uit. Jee man, dat was even een klap in mijn gezicht. Een man die echt niet meer weet welk deel het van de dag is, die niet meer weet wat hij doet, die niet meer weet waar hij is, nog koorts heeft en midden in een behandeling zit, die stuur je niet naar huis! Daarnaast speelt dat mijn moeder lichamelijk niet meer de beste is en al jarenlang psychisch in de knoop zit, dat gaat niet goed. Het belachelijke is dat er maandag door ons gevraagd is of ze met spoed een noodindicatie konden geven voor opname in een verpleeghuis, ze hadden er G*DVER niets mee gedaan. Uiteindelijk hebben we gisteren een gesprek gehad waarin we de situatie nogmaals hebben uitgelegd en de indicatie is de deur uit, de mallemolen in. Ik hou mijn vingers gekruist dat dit snel zal gaan, als het bed leeg moet dan moet het bed leeg. Tja, en daar sta je met je rug tegen de muur. Als ie naar huis moet dan gaat het niet lukken om hem alsnog geplaatst te krijgen, het bizarre is namelijk dat hij ja moet zeggen, het maakt niet uit in welke toestand (30 jaar terug of in het heden), er moet uit zijn mond een ja te horen zijn. Het is dubbel, je wil je vader niet in een verpleegtehuis (of erger) laten plaatsen maar thuis zou niet goed voor hem zijn. Hoe moeilijk het is, hij moet daar blijven...

Ik kan redelijk met zijn situatie omgaan, de ergste schok heb ik zondag gekregen. Ik kan optimistisch zijn als ik hem zie, ik kan om zijn vreemde verhalen lachen, ik krijg een goed gevoel van bij hem zijn en heb het idee dat hij zich vertrouwd bij mij voelt. Soms weet ik tot hem door te dringen en soms lullen we gewoon met zijn 2-en lekker raar - in een vogelvlucht; de afgelopen dagen is de kamer waar hij in ligt verbouwt, moest hij het plafond nog even vervangen, ging hij die dag maar even niet naar school, had hij mooie glimmende rubberenlaarsjes aan, lag de grond vol met stront en gingen we samen de volgende dag narcissen plukken. Het maakt me niet uit, ik praat gezellig met hem mee zolang hij maar het idee houdt dat hij begrepen wordt en hij zich goed voelt. Ik probeer zoveel mogelijk te knuffelen, we zijn geen knuffelaars maar het doet mij goed en volgens mij doet het hem ook goed.

Het houdt me bezig, soms ben ik somber maar vaak denk ik met een lach terug aan komische situaties; hij is gisteren gaan dwalen en ze vonden hem na een uur terug in een bed aan de andere kant van de gang - toen ze hem terug brachten was hij zo verontwaardigd dat hij nou alweer naar een ander bed moest, hij lag er het langste, een ander ging maar lekker ergens anders liggen, hij bleef daar gewoon liggen.

Het is moeilijk maar we redden het wel, ik hou van hem en hij zei me vanavond dat hij ook van mij houdt... ik ging weg maar wel met een hart van goud.