Lente en een rommelkont

Het gaat weer wat beter met mij, heb weer een beetje rust gevonden en hoef mezelf niet 15 x per dag een schop te geven om iets nuttigs te gaan doen. Het voelt als een soort van lente. Ben gisteren een dagje extra vrij geweest, Harald kon een meerdaagse rijden dus had ik vrij genomen. Hij is van donderdag tot zondag weg en die extra dag alleen kon ik prima gebruiken om ons huis (en dus ook mijn hoofd) weer even op orde te krijgen.

Hoeveel ik ook van Harald hou, ik vind het heerlijk om af en toe helemaal alleen te zijn, gewoon lekker aan de slag en mijn lijstje afwerken. De laatste tijd is er niet zoveel van mijn vaste "huishoud-routine" gekomen maar we zijn weer aardig terug op schema. Gisteren de beneden-vloer gedaan, lekker op mijn gemak. Ik heb zelfs 's middags, na het wegbrengen van Lisanne, nog een eind gefietst (iets dat ik heerlijk vind maar waar ik me vaak de tijd niet voor gun), ik ben naar Noordwijk gefietst en heb mooie bloemetjes gekocht op de markt. Teruggekomen nog even een wasje opgevouwen en met dochterlief een bakkie gedaan. Later heb ik haar naar de handbaltraining gebracht en heb ik een uurtje heerlijk relaxed wat winkeltjes in en uit gelopen, ik was weer een beetje ontspannen.

Vandaag een nieuwe uitdaging aangegaan, laat mij je eerst nog even voorstellen aan mijn dochter, Lisanne:

Lisanne is een verschrikkelijk lief meisje met een geweldig bekkie. Nou moet je weten dat Lisanne een echt meisjemeisje is, ze kan tutten als de beste, ze weet dondersgoed welke kleding ze wil en wat ze echt niet wil, ze houdt van frutsels, glimmers en alles wat daar weer bij komt kijken.
Ze is dus een meisjemeisje .... behalve op 1 gebied, het is een ontzettende rommelkont. Jeetje zeg, wat een puinhoop die kan maken, ik kan me niet heugen dat ik dat ooit heb gedaan. Hoe ik ook vraag, praat of dreig, ze is niet te bewegen tot het opruimen van spullen die ze op dat moment niet nodig heeft.
Ze mikt alles achter, voor en naast haar neer en het interesseert haar echt geen moer of het er blijft liggen of niet. Kleding wordt als een drol neergegooid en al haar bezittingen (en dat zijn er niet weinig) worden met regelmaat uit de kasten getrokken.

En vandaag had ik er de moed voor, ik heb me een weg gebaand door alle bende en ben maar liefst 3 uur bezig geweest met het uitzoeken van frutsels, opbergen van frutsels en het definitief archiveren van frutsels (had een vuilniszak vol). Bergen stof kwam ik tegen en af en toe wist ik echt niet meer hoe ik aan het eind zou komen, het is ongeloveloos dat de foto's van voor de schoonmaakbeurt zo helder zijn, heb me er gigantisch over zitten verbazen - het is een beetje zoals velen zeggen, maar dan net andersom, in het echt ziet het er anders uit dan op de foto.

Maar goed, de puinhopen zijn weer geruimd en Lisanne vind het best, opnieuw heeft ze beterschap beloofd.

Vorige week zijn we gaan winkelen, hoe ze ook haar best deed,.... die vet-gave gympen vondt ze niet. Ik heb het niet zo op gympen maar kleine meisjes worden groot net als hun eigen willetje. Laat ik nou gisteren onwijs gave gympen tegenkomen. Onder de middag zijn we dus even gaan kijken en passen, de wild gebloemde (Lulu's want daar krijg je ook nog gratis iets bij!) waren niet in haar maat, wel deze. Goed, ook al ben ik het er dus niet helemaal mee eens (ik ben nogal gebrand op goed opgemeten voeten en de daarbij behorende schoenen), deze kunnen door de beugel, er zit nog een beetje een soort van voetbed in en ze zijn niet echt van het lulligste merk, dus oké dan. Moet nog wel even op zoek naar echte schoenen voor ernaast want hier de hele dag op lopen dat gaan we echt niet doen. En ik wil nu eigenlijk ook nog niet weten hoe ze er straks uit zullen zien ....

Vanavond zijn we nog even bij mijn vader geweest, hij zag er niet zo best uit, behoorlijk vermoeid. Het is heftig voor hem, het is heftig voor ons. Hij heeft het nieuws over mijn moeder van de week gehoord maar hij laat zich er verder niet zo over uit. Het valt me op dat hij wel steeds vaker een langer korte-termijn geheugen krijgt. Zou het een delier zijn geweest waar hij een beetje uit gaat komen? Hij wist nog dat we vorige week in de duinen waren geweest. Het maakt het er niet makkelijker op, het klinkt vreemd omdat het op zich verbeteringen zijn alleen zit hij in een positie waarin verbeteringen geen verbeteringen voor hem zijn. De andere bewoners zijn al verder in hun dementie en hij wordt er dus meer mee geconfronteerd dan een tijdje terug. Het zit me dwars dat hij er vermoeid uitziet, wat doet het nieuws van mijn moeder met hem.

De laatste week is rustig geweest vwb mijn moeder, mijn zus heeft haar een aantal dagen meegenomen naar haar huis en dat is voor ons wel even een adempauze. De stunten die ze af en toe uithaalt maken het er niet gemakkelijker op en zijn door niemand te begrijpen.

Ik heb vorige week nog even flink mijn gedachten bij het scrappen kunnen houden, dit keer even geen challenges maar gewoon even voor mezelf. Het was weer prettig om creatief bezig te zijn en terug te denken aan de vakantie van een half jaar geleden. Ik verlang er naar terug, het was ver voor de tijd van alle pieken en dalen. Als het even kan dan graag ook dit jaar weer zo'n vakantie.

Iets minder slecht nieuws

Even vanaf mijn werk een korte update, gisteren zijn de uitslagen van de onderzoeken besproken.
Het klinkt zo vreemd om te zeggen dat de uitslag goed was, er zijn geen uitzaaiingen gevonden in de botten, het hoofd en de lever. Blijft natuurlijk wel dat het eerdere slechte nieuws nog steeds geldt, het zit in de longen en het is niet te opereren, het is misschien te vertragen of uit te stellen maar dat gebeurd na half april.

Na het telefoontje viel er een zware last van me af, ik voelde me opgelucht en bovenal blij (en erna enorm verward om de op en neer springende gevoelens).

Het is bijzonder hoe iets minder slecht nieuws je blij kan maken als je de keer ervoor slecht nieuws heb gekregen. Bijzonder ... maar voorlopig is ze er nog even en hebben we iets meer tijd dan dat ik aanvankelijk dacht.

Just a short update (I am supposed to work right now), yesterday the results of the scans have been discussed. It sounds strange to tell but the result were quite good, no bad cells have been found in her skelet, the head and the liver. Remains of course, that the earlier bad news still applies, it's in her lungs and it cannot be operated, with chemo they can perhaps postpone or slow down the cells (will happen after mid- April). After the call I felt relieved and glad (and afterwards enormously confused cause of my jumping feelings). It is strange how something "less bad news" can make you glad. Looks like we got a little more time than we initially thought.

Dutch Dares #9

Rood, wit, blauw .... alle kleuren passen bij jou. De dare was om een layout te maken in de kleuren van de vlag. Had de carnavalsfoto's van vorig jaar nog liggen en die waren perfect. Hoe hollands wil je het hebben. Rood, wit, blauw en een heerlijk boerinnetje.De onrustige tijd is er nog steeds, vandaag meegeweest voor de echo's van de ingewanden. Maandag volgt de uitslag van alle scans en deze echo's. Het is afwachten. Mijn moeder is positief dus dat geeft ons even adempauze.

Morgen mee met mijn vader voor controle van de haarvatenonsteking, ik verwacht hier gelukkig geen bijzondere dingen. Na het ziekenhuisbezoek gaat hij met mij en Lisanne mee voor een rondje bollenstreek, even lekker eruit en gewoon even een bakkie doen of wat eten. Gewoon weer even het gevoel geven dat hij leeft en nog zeker vrijheid mag hebben.

Ik heb vandaag en de rest van de week vrij genomen, gewoon even geen werk en geen geneuzel over zaken die, op dit moment, in mijn ogen niet belangrijk zijn.

Zware kost

Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen met deze post, zou ook niet weten hoe ik moet eindigen met deze post.

Het is zwaar, het is zwart. Het voelt als een emotionele achtbaan, het voelt als een verschrikkelijk fout geregiseerde film, het voelt alsof het allemaal niet waar kan zijn en ook niet waar is.

Ik ben op, heb het helemaal gehad. Was zo goed begonnen aan het jaar van mezelf, plannen in mijn hoofd, geplande gesprekken op mijn werk en toen maandag .... de ziekenhuiscontrole van mijn moeder, ik zat op mijn werk, had diverse keren mijn moeder geprobeerd te bellen, ze was in gesprek, ik werd gebeld door Harald, het is mis, het is fout, het is niet eerlijk, het was al genoeg en nu is het teveel.

Het is terug, mijn moeder heeft voor de 3de keer in de afgelopen 7 jaar de ziekte terug. Niet langer in haar borsten want die heeft ze niet meer, het is verder gegaan, nu in haar longen en wie weet waar nog meer. Het is niet te opereren, hooguit te vertragen door chemo. Deze week en volgende week staan in het teken van de ziekenhuisbezoeken en onderzoeken, bekijken of er meer is .....

Ik heb gehuild, gehuild om wat er allemaal gebeurd, gehuild omdat het dingen zijn waar niemand iets aan kan veranderen, heel hard gehuild en van binnen huil ik nog steeds.

Patrick Kluijvert

Patrick Kluijvert??!!! Ja, ja inderdaad. Vanmiddag hadden we weer eens een wedstrijdje met de handbal, een thuiswedstrijd. De hal ligt achterop het terrein van de voetbalvereniging en daar was het vandaag giga-druk. De reden, ik weet het niet, denk iets van de opening van het seizoen ofzo. Na de wedstrijd en het nodige koffie-gedrink in de kantine gingen ik en "mijn" meiden (2 wilde bij Lisanne spelen) naar huis, we lopen zo richting de uitgang en lopen langs een bankje. Ik kijk op en denk na .... "gos, is dat Patrick Kluijvert niet die op dat bankje zit", 1 van de meiden dacht ook van wel. Ik kijk nog een keer, tjee grappig het is hem inderdaad. Ik zeg nog voor de gein tegen Lisanne: "weet jij wie Patrick Kluijvert is?" Natuurlijk niet... meisjes houden niet van voetbal toen ik het vertelde. Laa nou de zus van 1 van de meiden op voetbal zitten dus vroeg ik of het niet leuk was om een handtekening te vragen, en dat deden ze en ook degene die dus echt niet wist wie in de wereld Patrick Kluijvert was:

Het is wel grappig, ik heb helemaal geen hoog whoe of ahhhh gehalte maar toch heeft het wel iets om zo iemand lekker relax op een bankje te zien zitten (zijn zoontje moest spelen). Hij was aardig en leuk tegen de meiden, gewoon even een klein speciaal momentje vandaag (en natuurlijk had ik een tas vol zooi maar geen fototoestel).

Elsie #22 - Beyond Appearances #14

Zo daar zijn we weer :-).
Ik heb me vanavond opnieuw "gestort" op mijn challenge-lijstjes. Resultaat 2 opdrachten klaar, yes sir!

Elsie #22 - Inspirational journalling
Choose one word that summarizes your layout and repeat it serveral times in your journaling. You'll see that it can make a powerful impact!

Duidelijk toch?

Beyond Appearances #14 - There's no denying....
Het eerste tastbare begin van mijn voornemen. Vertelde er gisteren al iets over, dit boek is hetgeen waarover ik het had. Een layout over mezelf zonder een foto van mezelf erop.

Ik heb plannen, het is niets schokkends, alleen het is nodig en voor mij erg belangrijk. Ze zijn nog vaag maar ik moet meer (of minder) zijn dan de moeder, de echtgenote, de werkneemster, de dochter, de zus, enz van ....

Ik ben er zelf, ik ben van mezelf.

De titel is dubbel, de I van Things staat voor de I van mezelf, de things staat voor de dingen die ik wil veranderen voor mezelf. Goed een hoop bladiebla maar het gaat wel goed komen.

En dan nog even een vervolgje op gisteren, de chips was lekker ... de zak te klein.

Ben nog steeds vol onbegrip over mijn moeder. Vanmiddag ben ik, tegen mijn principes in - zou nl. 1 x per week gaan, bij mijn vader geweest. Hij had, voor de ziekte een goede dag, voor hemzelf een slechte dag. Soms is zijn besef behoorlijk terug en dan is het hard, keihard om hem te zien huilen om wat hij weet, om wat hij voelt en om wat hij heeft.

Het wordt tijd dat we hem gewoon mee kunnen nemen verder dan alleen de tuin en het restaurant waar lotgenoten en familie zitten, gewoon mee om door de bollenstreek te rijden en bloemenvelden te gaan bekijken, gewoon mee naar de zee om even de horizon te zien, gewoon mee om ergens een broodje kroket te gaan eten, gewoon even weg uit waar hij zich vandaag zo opgesloten voelde, gewoon even met je vader op stap ...

Zin

Ik had er zo'n zin in, zit te broeien op iets voor mezelf om mijn leven weer een beetje mijn kant op te krijgen en nu heb ik even helemaal geen zin meer.... nergens in.

Van de week het boek "een jaar voor jezelf" binnengekregen en in 3 avonden uitgelezen, plannen zijn gestart, komen van vaag naar iets minder vaag en ik wil er voor gaan.
Kijk er naar uit.

En dan ... neem je je moeder mee om even naar je vader te gaan. Wat een rotbezoek, wat een rotgevoel. Ik vraag me vaak af hoe het komt dat we zo verschillend zijn en eigenlijk ben ik blij dat we zo verschillend zijn.

Ze heeft het moeilijk, ik weet het. Maar ze is zo ontiegelijk onredelijk tegen de medewerkers van het verpleeghuis terwijl de dingen die haar niet zinnen te herleiden zijn op haar eigen stronteigenwijzigheid (nee Ma, je moet geen geld aan hem geven, nee Ma, je moet je mooiste schaal daar niet neer zetten, nee Ma, nee Ma en nog eens nee Ma).

En dan zegt ze in de auto: "Ik ga met de dokter praten want hij moet daar weg, hij wordt er verwaarloosd". Tjee man, hij ziet er goed uit, zit er drie weken en heeft het niet meer over naar huis gaan, heeft zijn humor weer een beetje terug en bovenal vind ik dat hij een gelukkige indruk maakt.

Mijn moeder kan ik niet leren kennen, die zit gecompliceerd in elkaar. Dat ze onmogelijk was vergeet ik af en toe!

En nu .... ik ga niet scrappen, ik ga beneden op de bank zitten hangen voor de tv ... met een zak chips en morgen .... ga ik weer verder met de plannen van een jaar voor mezelf.

I knew it!

Ergens in dat kleine wezentje, dat in haar gedrag, eigenschappen en uitingen wel ergelijk veel van haar vader heeft, zit een klein Mariannetje:

Het lijstje komt van mij, ze bleef maar op de bank hangen vanochtend en ik was net bezig met een lijstje voor mezelf. Het lijstje had ze binnen een uur af en ik heb geen een onvertogen woord hoeven zeggen. Dat gaan we dus vaker doen!

Het bankhangen bleek, helaas, naderhand een reden te hebben, voor de handbal was ze niet helemaal lekker, tijdens de handbal voelde ze warm aan maar kwam haar trui halen omdat ze het koud had. Na de handbal zag ze eruit als een vaatdoek, ze wilde niet nog even wat drinken maar direct naar huis.

Voordat ze zich in haar pyama hees heb ik even getemperd; 39 graden maar liefst. Het klopte niet en ik voelde me even in twijfel, voor de zekerheid even urine opgevangen en de dokterspost gebeld. Ze heeft een blaasontsteking en heeft weer anti-biotica. Verdomme, als het maar goed gaat aflopen en niet weer haar nieren zijn.

Waar ik zo van baal is dat het zo onvoorspelbaar is bij Lisanne, woensdag en donderdag bleef ze naar de wc rennen, verder nergens last van de levendigheid zelve. Vrijdag even de urine laten controleren bij de huisarts, niets te vinden. Vrijdag verliep het plassen ook weer normaal, net als gisteren en eergisteren. Ik hoop maar vlug dat het 3 mei is, dan krijgt ze een contrastfoto van haar nieren (de uitslag volgt op haar verjaardag 21 mei).
Ik hoop dat dan eindelijk mijn twijfels tot het verleden mogen gaan horen.

Elsie #24 - Beyond Appearances #13

Vanavond maar weer even prettig verder gegaan met de challenges die nog op mijn lijstje staan. Ik wil ze volhouden, het is af en toe wel makkelijk om ze gewoon lekker over te slaan en door te gaan met de nieuwste maar dan vind ik dat ik het dan niet goed heb gedaan.
Kortom, boven mijn buro, recht voor mijn neus hangen lijstjes met daarop de nog niet gemaakte challenges. 'T is eigenlijk zot, ik heb nog bergen foto's liggen, de vakantie, veel foto's van vorig jaar, leuke uitstapjes en iedere keer trap ik er weer in.
Er wordt een challenge geroepen, denk mwah over de foto's die er liggen en hoepla we gaan maar weer met de digi op stap. Zo schiet het dus niet op hé of ik moet een keer gigantisch mijn been breken ofzo zodat ik niets anders kan en mag dan zitten. Hé nee, toch maar niet, ooit komen de andere foto's wel, ooit ........

Elsie's challenge #24 - gebruik wit cardstock

Het is er van gekomen, de foto die Lisanne van mij en mijn vader heeft gemaakt is gescrapt. Het kostte me niet eens zoveel moeite.
De foto heb ik direct op het cardstock geprint, hij was een beetje scherp/ onscherp. Ik stond er goed op, mijn vader wazig (hoe toepasselijk en cynisch). Het zo alleen zijn Heidi Swapp ghost letters, ook weer heel toepasselijk een beetje onzichtbaar. Kortom weer duizend dingen gedacht en proberen te verwerken zodat een simpel uitziende layout meer tijd heeft gekost dan het laat zien.

Het gedichtje linksonderin heb ik een poosje geleden al gemaakt, toen kostte het me wel degelijk moeite:
Het gaat zo snel, het gaat zo hard
Het lukt niet, 't is zo verward

Wat ooit eens was, is nu niet meer
Het doet pijn, het doet zo'n zeer
Waar ben je nu, waar ga je heen
Ik met jou samen en jij .... zo alleen.

Beyond Appearances #13 - I bet you didn't know
Tijdens het maken van de vorige layout bedacht ik deze, had al eerder een kreet opgeschreven maar dan met de titel van challenge 14 (There's no denying ... I'm not perfect ... ach daar komt wel weer een andere kreet voor in de plaats). Vond deze beter passen want het is ook een beetje leermoment voor mezelf. De You in de titel kan Lisanne zijn maar eigenlijk net zo goed ik. Ik weet wel dat ik niet perfect ben (maatje 42, alleen communiceren als er een oplossing is en niet als er een probleem is, roken zijn maar een paar van die dingen) maar toch streef ik naar een eigen soort van perfectie. Kan er enorm van balen als ik mijn eigen voorgenomen doelen niet haal.
Het is de eerste keer dat ik echt met een met-tekst-bedrukt-papiertje werk, ik heb de dingen die ik niet van toepassing vond weggeplakt met andere stukjes. 1 stuk tekst heb ik per ongeluk laten staan (is niet echt van toepassing), de andere met heel veel opzet;

maybe, I coulda been smarter, I shoulda been nicer, I woulda been richter, if ... I woulda, coulda, shoulda been somebody else! but .... it was just me, learnin' to be me, with only me to work with. so ... don't woulda, coulda, shoulda me, cause Im a lot better than I was and not nearly as good as I'm gonna be.

Eronder een sticker met de tekst Never, never, never give up.
Kortom een beetje zware kost maar dat is niet de bedoeling geweest, vond hem gewoon leuk om te doen. En nou weer genoeg ge-bladieblaad, tijd voor het mandje we hebben namelijk morgen een druk weekend af te ronden en ik moet nog even het boek "Toen moeder kind werd" uitlezen (een dagboek van een dochter van een dementerende moeder) - dit staat namelijk ook nog op mijn lijstje :-)

Dutch Dares #8

Nou, hier is dan weer de volgende challenge; maak iets kleins in 1 kleur.
Tuurlijk had ik de ene kleur over het hoofd gezien en had ik in eerste instantie deze gemaakt:

Niet helemaal goed dus, ben maar weer opnieuw begonnen, ook maar goed ook want 2 ieniemienie scrapvelletjes pastte helemaal niet in de sleutelhanger, hij floepte steeds weer open.

Dit is hem uiteindelijk geworden:
Het hele project is 2 x 4 cm en ik heb geprobeerd om het zoveel mogelijk te laten lijken op een grotere versie. Het viel niet mee, weet ook nog niet of ik er tevreden over ben, het voelt te simpel.

Verder een raar weekje achter de rug, ben zondag van de trap afgestuiterd. Jee zeg wat kan een stuitje zeer doen. Ik ben maandag en dinsdag maar thuis gebleven omdat ik met heel veel moeite overeind kon komen. Sinds gisteren lukt het bukken en opstaan weer een beetje.

Ook nog wat zitten peinzen over mijn vader, gisteren nog even op visite geweest en zijn houding vertelde dat hij het helemaal niet naar zijn zin heeft en zich giga ergert aan de andere bewoners. Niet dus! Ik heb even bijgepraat met een verpleegster, hij is de hele dag bezig, heeft volop praatjes tegen de anderen en is de hele dag de verpleegsters aan het helpen. En dat doet me goed, ik wist het wel alleen wil ook ik niet altijd overtuigd zijn van mezelf.