Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen met deze post, zou ook niet weten hoe ik moet eindigen met deze post.
Het is zwaar, het is zwart. Het voelt als een emotionele achtbaan, het voelt als een verschrikkelijk fout geregiseerde film, het voelt alsof het allemaal niet waar kan zijn en ook niet waar is.
Ik ben op, heb het helemaal gehad. Was zo goed begonnen aan het jaar van mezelf, plannen in mijn hoofd, geplande gesprekken op mijn werk en toen maandag .... de ziekenhuiscontrole van mijn moeder, ik zat op mijn werk, had diverse keren mijn moeder geprobeerd te bellen, ze was in gesprek, ik werd gebeld door Harald, het is mis, het is fout, het is niet eerlijk, het was al genoeg en nu is het teveel.
Het is terug, mijn moeder heeft voor de 3de keer in de afgelopen 7 jaar de ziekte terug. Niet langer in haar borsten want die heeft ze niet meer, het is verder gegaan, nu in haar longen en wie weet waar nog meer. Het is niet te opereren, hooguit te vertragen door chemo. Deze week en volgende week staan in het teken van de ziekenhuisbezoeken en onderzoeken, bekijken of er meer is .....
Ik heb gehuild, gehuild om wat er allemaal gebeurd, gehuild omdat het dingen zijn waar niemand iets aan kan veranderen, heel hard gehuild en van binnen huil ik nog steeds.
Het is zwaar, het is zwart. Het voelt als een emotionele achtbaan, het voelt als een verschrikkelijk fout geregiseerde film, het voelt alsof het allemaal niet waar kan zijn en ook niet waar is.
Ik ben op, heb het helemaal gehad. Was zo goed begonnen aan het jaar van mezelf, plannen in mijn hoofd, geplande gesprekken op mijn werk en toen maandag .... de ziekenhuiscontrole van mijn moeder, ik zat op mijn werk, had diverse keren mijn moeder geprobeerd te bellen, ze was in gesprek, ik werd gebeld door Harald, het is mis, het is fout, het is niet eerlijk, het was al genoeg en nu is het teveel.
Het is terug, mijn moeder heeft voor de 3de keer in de afgelopen 7 jaar de ziekte terug. Niet langer in haar borsten want die heeft ze niet meer, het is verder gegaan, nu in haar longen en wie weet waar nog meer. Het is niet te opereren, hooguit te vertragen door chemo. Deze week en volgende week staan in het teken van de ziekenhuisbezoeken en onderzoeken, bekijken of er meer is .....
Ik heb gehuild, gehuild om wat er allemaal gebeurd, gehuild omdat het dingen zijn waar niemand iets aan kan veranderen, heel hard gehuild en van binnen huil ik nog steeds.
9 opmerkingen:
Ik heb geen woorden voor jouw bericht. Maar wil je toch laten weten dat ik het heb gelezen.
Soms zijn woorden gewoon niet op zijn plaats en is een arm om je heen alles wat ik je kan geven (())
Ik zit hier met tranen in mijn ogen te lezen. Wat kun je hierop zeggen? 'Sterkte' is een heel mooi woord, maar voelt vaak niet als genoeg....
Ik wil je heeel, heel veel sterkte wensen!
Hoi meis,
Al hoor je me weinig, ik ben er wel voor je!
Wat een verschrikkelijk nieuws. Ik lees je bericht en de tranen schieten in m'n ogen. Wat krijg jij veel ellende tegelijk te verwerken. Soms is het leven zo oneerlijk. Heel veel sterkte in deze moeilijke tijden.
Het is niet eerlijk, ik kan me voorstellen dat je er kapot van bent Marianne...ik wens je heel veel sterkte meid, en kracht, en ik hoop dat de artsen toch nog veel voor je moeder kunnen doen qua kwaliteit van leven. Denk aan je!
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar wil niet zonder reactie weggaan.... Schrik me wezenloos hier, meid, wat een ellende heb jij voor je kiezen de laatste tijd. Heel, heel veel sterkte gewenst!
I feel bad that I have absolutely no idea what you've written - but just wanted to say hi and hope you're having a good week :)
Wat een naar bericht Marianne, je krijgt wel veel ineens te verwerken, kan me voorstellen dat je er even helemaal doorheen zit, ik wil je ook heel veel sterkte wensen en eigenlijk nog meer maar woorden schieten momenteel even te kort.
Liefs, Carla
Een reactie posten