08 juli 2007

Poespas

De woorden van Fleur zijn treffend, gewoon simpel mij houden deze blog, een onderwerp is snel gevonden (vooral omdat ook Fleur sinds kort gezinsuitbreiding heeft).
Deze wondertjes zijn 7 juni in mijn leven gekomen:


De bevalling is naast mijn bed gebeurd, voor het eerst van mijn leven heb ik dit meegemaakt en ik vond het geweldig. Het poezenmens in mij kon geen mooiere ervaring meemaken en ik vind ze geweldig. De rode (Smous) houden we zodat het totaal aantal poezen op 4 gaat komen, de witte (Markie) gaat naar een vriendinnetje van Lisanne. Ze zijn nu iets ouder dan 4 weken en gaan steeds meer fratsen uithalen, het is genieten om er gewoon zomaar naar te kijken.

Stoppen of doorgaan?

Bijna 3 maanden geleden, een hele tijd zeg. Ik heb de afgelopen maanden nagedacht en nagedacht maar ben er nog helemaal niet uit. Het gaat wel beter met mij, ben zelfs voorzichtig aan weer aan het werk.
Ondanks dat het beter gaat mis ik mis nog steeds iets, ik mis de evenwicht waarvan ik dacht dat ik het voorheen wel had en waar ik de afgelopen tijd aan ben gaan twijfelen. Ik heb niets van me laten horen, vooral omdat ik afstand wil nemen van het internet. Ik vraag me dan ook echt af of ik door moet gaan met mijn blog of dat ik het gewoon moet stoppen. Ik ben er nog niet uit, ik wil wel van me afschrijven maar van me afschrijven betekent ook confrontatie en of ik daar klaar voor ben, opnieuw twijfels ....

18 april 2007

Even afwezig

Het is alweer een tijd geleden dat ik geblogged heb. Helaas, het gaat nog even niet beter met mij. Ik zit thuis omdat de combinatie ouders, werk en privé ervoor zorgen dat ik niet kan functioneren op de manier dat ik wil. Het eerste gesprek met een psycholoog heb ik maandag gehad, ik moet een manier vinden om alles op een rijtje te krijgen. Ernstige zorgen maak ik me nog niet, ik heb de grens op tijd gevoeld dus kom ik er wel. Ik zal even niet bloggen maar de tijd gaan besteden aan het terugvinden van de leuke kanten van het dagelijkse bestaan.

It has been a while ago since my last post. Unfortunately, it is'n going better with me. I am at home because I can't combine my parents, my work and my private life. I cannot function the way I want to. I have had the first conversation with a psychologist last Monday, I must find a way to get everything in place. Don't worry too much about me, I saw the sings right on time so I can work things out but (with a little help). I won't blog for a while cause I need to spend time to see the nice things of live again.

07 april 2007

Paaszaterdag

Speciaal met Pasen had de handbalvereniging de kinderboerderij voor een paar uurtjes afgehuurd, gewoon om met de d-meiden en hun vriendinnetjes, zusjes en/of broertjes gezellig pasen in te luiden.
Met zijn allen eieren zoeken, ronddartelen, stokbroodjes bakken en daarna een geweldige brunch. Het was leuk, het was gezellig, en het was bijzonder.

Een pauw die zijn veren liet zien ...

een rij met geverfde klompjes
(mijn scheldnaam is Klompjes dus dan moeten ze even op de foto)

en het mogen aanschouwen van een wonder ....
de geboorte van lammetjes.

Daarna nog even naar mijn moeder geweest en die heeft de mooiste narcissen (Acteas)die er bestaan in haar voortuintje.


Vervolgens nog even heerlijk in mijn eigen tuin gezet, heerlijk bediend door Lisanne en haar vriendin (we spelen restaurantje en jij kwam bij ons wat drinken en eten).. wat een geluk had ik weer dat ik vanochtend toch mijn bed ben uitgestapt.

En de scrapwerkjes van gisteren nog even als toetje.
Elsie #32


Elsie #29







01 april 2007

Roze

Het viel me op, gisteren, ik liep door mijn huis en zag ze ineens .... overal roze bloemetjes:




Mooi hé.


30 maart 2007

Lente en een rommelkont

Het gaat weer wat beter met mij, heb weer een beetje rust gevonden en hoef mezelf niet 15 x per dag een schop te geven om iets nuttigs te gaan doen. Het voelt als een soort van lente. Ben gisteren een dagje extra vrij geweest, Harald kon een meerdaagse rijden dus had ik vrij genomen. Hij is van donderdag tot zondag weg en die extra dag alleen kon ik prima gebruiken om ons huis (en dus ook mijn hoofd) weer even op orde te krijgen.

Hoeveel ik ook van Harald hou, ik vind het heerlijk om af en toe helemaal alleen te zijn, gewoon lekker aan de slag en mijn lijstje afwerken. De laatste tijd is er niet zoveel van mijn vaste "huishoud-routine" gekomen maar we zijn weer aardig terug op schema. Gisteren de beneden-vloer gedaan, lekker op mijn gemak. Ik heb zelfs 's middags, na het wegbrengen van Lisanne, nog een eind gefietst (iets dat ik heerlijk vind maar waar ik me vaak de tijd niet voor gun), ik ben naar Noordwijk gefietst en heb mooie bloemetjes gekocht op de markt. Teruggekomen nog even een wasje opgevouwen en met dochterlief een bakkie gedaan. Later heb ik haar naar de handbaltraining gebracht en heb ik een uurtje heerlijk relaxed wat winkeltjes in en uit gelopen, ik was weer een beetje ontspannen.

Vandaag een nieuwe uitdaging aangegaan, laat mij je eerst nog even voorstellen aan mijn dochter, Lisanne:

Lisanne is een verschrikkelijk lief meisje met een geweldig bekkie. Nou moet je weten dat Lisanne een echt meisjemeisje is, ze kan tutten als de beste, ze weet dondersgoed welke kleding ze wil en wat ze echt niet wil, ze houdt van frutsels, glimmers en alles wat daar weer bij komt kijken.
Ze is dus een meisjemeisje .... behalve op 1 gebied, het is een ontzettende rommelkont. Jeetje zeg, wat een puinhoop die kan maken, ik kan me niet heugen dat ik dat ooit heb gedaan. Hoe ik ook vraag, praat of dreig, ze is niet te bewegen tot het opruimen van spullen die ze op dat moment niet nodig heeft.
Ze mikt alles achter, voor en naast haar neer en het interesseert haar echt geen moer of het er blijft liggen of niet. Kleding wordt als een drol neergegooid en al haar bezittingen (en dat zijn er niet weinig) worden met regelmaat uit de kasten getrokken.


En vandaag had ik er de moed voor, ik heb me een weg gebaand door alle bende en ben maar liefst 3 uur bezig geweest met het uitzoeken van frutsels, opbergen van frutsels en het definitief archiveren van frutsels (had een vuilniszak vol). Bergen stof kwam ik tegen en af en toe wist ik echt niet meer hoe ik aan het eind zou komen, het is ongeloveloos dat de foto's van voor de schoonmaakbeurt zo helder zijn, heb me er gigantisch over zitten verbazen - het is een beetje zoals velen zeggen, maar dan net andersom, in het echt ziet het er anders uit dan op de foto.

Maar goed, de puinhopen zijn weer geruimd en Lisanne vind het best, opnieuw heeft ze beterschap beloofd.


Vorige week zijn we gaan winkelen, hoe ze ook haar best deed,.... die vet-gave gympen vondt ze niet. Ik heb het niet zo op gympen maar kleine meisjes worden groot net als hun eigen willetje. Laat ik nou gisteren onwijs gave gympen tegenkomen. Onder de middag zijn we dus even gaan kijken en passen, de wild gebloemde (Lulu's want daar krijg je ook nog gratis iets bij!) waren niet in haar maat, wel deze. Goed, ook al ben ik het er dus niet helemaal mee eens (ik ben nogal gebrand op goed opgemeten voeten en de daarbij behorende schoenen), deze kunnen door de beugel, er zit nog een beetje een soort van voetbed in en ze zijn niet echt van het lulligste merk, dus oké dan. Moet nog wel even op zoek naar echte schoenen voor ernaast want hier de hele dag op lopen dat gaan we echt niet doen. En ik wil nu eigenlijk ook nog niet weten hoe ze er straks uit zullen zien ....

Vanavond zijn we nog even bij mijn vader geweest, hij zag er niet zo best uit, behoorlijk vermoeid. Het is heftig voor hem, het is heftig voor ons. Hij heeft het nieuws over mijn moeder van de week gehoord maar hij laat zich er verder niet zo over uit. Het valt me op dat hij wel steeds vaker een langer korte-termijn geheugen krijgt. Zou het een delier zijn geweest waar hij een beetje uit gaat komen? Hij wist nog dat we vorige week in de duinen waren geweest. Het maakt het er niet makkelijker op, het klinkt vreemd omdat het op zich verbeteringen zijn alleen zit hij in een positie waarin verbeteringen geen verbeteringen voor hem zijn. De andere bewoners zijn al verder in hun dementie en hij wordt er dus meer mee geconfronteerd dan een tijdje terug. Het zit me dwars dat hij er vermoeid uitziet, wat doet het nieuws van mijn moeder met hem.

De laatste week is rustig geweest vwb mijn moeder, mijn zus heeft haar een aantal dagen meegenomen naar haar huis en dat is voor ons wel even een adempauze. De stunten die ze af en toe uithaalt maken het er niet gemakkelijker op en zijn door niemand te begrijpen.

Ik heb vorige week nog even flink mijn gedachten bij het scrappen kunnen houden, dit keer even geen challenges maar gewoon even voor mezelf. Het was weer prettig om creatief bezig te zijn en terug te denken aan de vakantie van een half jaar geleden. Ik verlang er naar terug, het was ver voor de tijd van alle pieken en dalen. Als het even kan dan graag ook dit jaar weer zo'n vakantie.


27 maart 2007

Iets minder slecht nieuws

Even vanaf mijn werk een korte update, gisteren zijn de uitslagen van de onderzoeken besproken.
Het klinkt zo vreemd om te zeggen dat de uitslag goed was, er zijn geen uitzaaiingen gevonden in de botten, het hoofd en de lever. Blijft natuurlijk wel dat het eerdere slechte nieuws nog steeds geldt, het zit in de longen en het is niet te opereren, het is misschien te vertragen of uit te stellen maar dat gebeurd na half april.

Na het telefoontje viel er een zware last van me af, ik voelde me opgelucht en bovenal blij (en erna enorm verward om de op en neer springende gevoelens).
Het is bijzonder hoe iets minder slecht nieuws je blij kan maken als je de keer ervoor slecht nieuws heb gekregen. Bijzonder ... maar voorlopig is ze er nog even en hebben we iets meer tijd dan dat ik aanvankelijk dacht.
Just a short update (I am supposed to work right now), yesterday the results of the scans have been discussed. It sounds strange to tell but the result were quite good, no bad cells have been found in her skelet, the head and the liver. Remains of course, that the earlier bad news still applies, it's in her lungs and it cannot be operated, with chemo they can perhaps postpone or slow down the cells (will happen after mid- April). After the call I felt relieved and glad (and afterwards enormously confused cause of my jumping feelings). It is strange how something "less bad news" can make you glad. Looks like we got a little more time than we initially thought.

20 maart 2007

Dutch Dares #9

Rood, wit, blauw .... alle kleuren passen bij jou. De dare was om een layout te maken in de kleuren van de vlag. Had de carnavalsfoto's van vorig jaar nog liggen en die waren perfect. Hoe hollands wil je het hebben. Rood, wit, blauw en een heerlijk boerinnetje.De onrustige tijd is er nog steeds, vandaag meegeweest voor de echo's van de ingewanden. Maandag volgt de uitslag van alle scans en deze echo's. Het is afwachten. Mijn moeder is positief dus dat geeft ons even adempauze.

Morgen mee met mijn vader voor controle van de haarvatenonsteking, ik verwacht hier gelukkig geen bijzondere dingen. Na het ziekenhuisbezoek gaat hij met mij en Lisanne mee voor een rondje bollenstreek, even lekker eruit en gewoon even een bakkie doen of wat eten. Gewoon weer even het gevoel geven dat hij leeft en nog zeker vrijheid mag hebben.

Ik heb vandaag en de rest van de week vrij genomen, gewoon even geen werk en geen geneuzel over zaken die, op dit moment, in mijn ogen niet belangrijk zijn.

16 maart 2007

Zware kost

Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen met deze post, zou ook niet weten hoe ik moet eindigen met deze post.

Het is zwaar, het is zwart. Het voelt als een emotionele achtbaan, het voelt als een verschrikkelijk fout geregiseerde film, het voelt alsof het allemaal niet waar kan zijn en ook niet waar is.

Ik ben op, heb het helemaal gehad. Was zo goed begonnen aan het jaar van mezelf, plannen in mijn hoofd, geplande gesprekken op mijn werk en toen maandag .... de ziekenhuiscontrole van mijn moeder, ik zat op mijn werk, had diverse keren mijn moeder geprobeerd te bellen, ze was in gesprek, ik werd gebeld door Harald, het is mis, het is fout, het is niet eerlijk, het was al genoeg en nu is het teveel.

Het is terug, mijn moeder heeft voor de 3de keer in de afgelopen 7 jaar de ziekte terug. Niet langer in haar borsten want die heeft ze niet meer, het is verder gegaan, nu in haar longen en wie weet waar nog meer. Het is niet te opereren, hooguit te vertragen door chemo. Deze week en volgende week staan in het teken van de ziekenhuisbezoeken en onderzoeken, bekijken of er meer is .....

Ik heb gehuild, gehuild om wat er allemaal gebeurd, gehuild omdat het dingen zijn waar niemand iets aan kan veranderen, heel hard gehuild en van binnen huil ik nog steeds.

11 maart 2007

Patrick Kluijvert

Patrick Kluijvert??!!! Ja, ja inderdaad. Vanmiddag hadden we weer eens een wedstrijdje met de handbal, een thuiswedstrijd. De hal ligt achterop het terrein van de voetbalvereniging en daar was het vandaag giga-druk. De reden, ik weet het niet, denk iets van de opening van het seizoen ofzo. Na de wedstrijd en het nodige koffie-gedrink in de kantine gingen ik en "mijn" meiden (2 wilde bij Lisanne spelen) naar huis, we lopen zo richting de uitgang en lopen langs een bankje. Ik kijk op en denk na .... "gos, is dat Patrick Kluijvert niet die op dat bankje zit", 1 van de meiden dacht ook van wel. Ik kijk nog een keer, tjee grappig het is hem inderdaad. Ik zeg nog voor de gein tegen Lisanne: "weet jij wie Patrick Kluijvert is?" Natuurlijk niet... meisjes houden niet van voetbal toen ik het vertelde. Laa nou de zus van 1 van de meiden op voetbal zitten dus vroeg ik of het niet leuk was om een handtekening te vragen, en dat deden ze en ook degene die dus echt niet wist wie in de wereld Patrick Kluijvert was:



Het is wel grappig, ik heb helemaal geen hoog whoe of ahhhh gehalte maar toch heeft het wel iets om zo iemand lekker relax op een bankje te zien zitten (zijn zoontje moest spelen). Hij was aardig en leuk tegen de meiden, gewoon even een klein speciaal momentje vandaag (en natuurlijk had ik een tas vol zooi maar geen fototoestel).

10 maart 2007

Elsie #22 - Beyond Appearances #14

Zo daar zijn we weer :-).
Ik heb me vanavond opnieuw "gestort" op mijn challenge-lijstjes. Resultaat 2 opdrachten klaar, yes sir!

Elsie #22 - Inspirational journalling
Choose one word that summarizes your layout and repeat it serveral times in your journaling. You'll see that it can make a powerful impact!

Duidelijk toch?


Beyond Appearances #14 - There's no denying....
Het eerste tastbare begin van mijn voornemen. Vertelde er gisteren al iets over, dit boek is hetgeen waarover ik het had. Een layout over mezelf zonder een foto van mezelf erop.

Ik heb plannen, het is niets schokkends, alleen het is nodig en voor mij erg belangrijk. Ze zijn nog vaag maar ik moet meer (of minder) zijn dan de moeder, de echtgenote, de werkneemster, de dochter, de zus, enz van ....

Ik ben er zelf, ik ben van mezelf.

De titel is dubbel, de I van Things staat voor de I van mezelf, de things staat voor de dingen die ik wil veranderen voor mezelf. Goed een hoop bladiebla maar het gaat wel goed komen.

En dan nog even een vervolgje op gisteren, de chips was lekker ... de zak te klein.

Ben nog steeds vol onbegrip over mijn moeder. Vanmiddag ben ik, tegen mijn principes in - zou nl. 1 x per week gaan, bij mijn vader geweest. Hij had, voor de ziekte een goede dag, voor hemzelf een slechte dag. Soms is zijn besef behoorlijk terug en dan is het hard, keihard om hem te zien huilen om wat hij weet, om wat hij voelt en om wat hij heeft.

Het wordt tijd dat we hem gewoon mee kunnen nemen verder dan alleen de tuin en het restaurant waar lotgenoten en familie zitten, gewoon mee om door de bollenstreek te rijden en bloemenvelden te gaan bekijken, gewoon mee naar de zee om even de horizon te zien, gewoon mee om ergens een broodje kroket te gaan eten, gewoon even weg uit waar hij zich vandaag zo opgesloten voelde, gewoon even met je vader op stap ...

09 maart 2007

Zin

Ik had er zo'n zin in, zit te broeien op iets voor mezelf om mijn leven weer een beetje mijn kant op te krijgen en nu heb ik even helemaal geen zin meer.... nergens in.

Van de week het boek "een jaar voor jezelf" binnengekregen en in 3 avonden uitgelezen, plannen zijn gestart, komen van vaag naar iets minder vaag en ik wil er voor gaan.
Kijk er naar uit.

En dan ... neem je je moeder mee om even naar je vader te gaan. Wat een rotbezoek, wat een rotgevoel. Ik vraag me vaak af hoe het komt dat we zo verschillend zijn en eigenlijk ben ik blij dat we zo verschillend zijn.

Ze heeft het moeilijk, ik weet het. Maar ze is zo ontiegelijk onredelijk tegen de medewerkers van het verpleeghuis terwijl de dingen die haar niet zinnen te herleiden zijn op haar eigen stronteigenwijzigheid (nee Ma, je moet geen geld aan hem geven, nee Ma, je moet je mooiste schaal daar niet neer zetten, nee Ma, nee Ma en nog eens nee Ma).

En dan zegt ze in de auto: "Ik ga met de dokter praten want hij moet daar weg, hij wordt er verwaarloosd". Tjee man, hij ziet er goed uit, zit er drie weken en heeft het niet meer over naar huis gaan, heeft zijn humor weer een beetje terug en bovenal vind ik dat hij een gelukkige indruk maakt.

Mijn moeder kan ik niet leren kennen, die zit gecompliceerd in elkaar. Dat ze onmogelijk was vergeet ik af en toe!

En nu .... ik ga niet scrappen, ik ga beneden op de bank zitten hangen voor de tv ... met een zak chips en morgen .... ga ik weer verder met de plannen van een jaar voor mezelf.

04 maart 2007

I knew it!

Ergens in dat kleine wezentje, dat in haar gedrag, eigenschappen en uitingen wel ergelijk veel van haar vader heeft, zit een klein Mariannetje:


Het lijstje komt van mij, ze bleef maar op de bank hangen vanochtend en ik was net bezig met een lijstje voor mezelf. Het lijstje had ze binnen een uur af en ik heb geen een onvertogen woord hoeven zeggen. Dat gaan we dus vaker doen!

Het bankhangen bleek, helaas, naderhand een reden te hebben, voor de handbal was ze niet helemaal lekker, tijdens de handbal voelde ze warm aan maar kwam haar trui halen omdat ze het koud had. Na de handbal zag ze eruit als een vaatdoek, ze wilde niet nog even wat drinken maar direct naar huis.

Voordat ze zich in haar pyama hees heb ik even getemperd; 39 graden maar liefst. Het klopte niet en ik voelde me even in twijfel, voor de zekerheid even urine opgevangen en de dokterspost gebeld. Ze heeft een blaasontsteking en heeft weer anti-biotica. Verdomme, als het maar goed gaat aflopen en niet weer haar nieren zijn.

Waar ik zo van baal is dat het zo onvoorspelbaar is bij Lisanne, woensdag en donderdag bleef ze naar de wc rennen, verder nergens last van de levendigheid zelve. Vrijdag even de urine laten controleren bij de huisarts, niets te vinden. Vrijdag verliep het plassen ook weer normaal, net als gisteren en eergisteren. Ik hoop maar vlug dat het 3 mei is, dan krijgt ze een contrastfoto van haar nieren (de uitslag volgt op haar verjaardag 21 mei).
Ik hoop dat dan eindelijk mijn twijfels tot het verleden mogen gaan horen.

03 maart 2007

Elsie #24 - Beyond Appearances #13

Vanavond maar weer even prettig verder gegaan met de challenges die nog op mijn lijstje staan. Ik wil ze volhouden, het is af en toe wel makkelijk om ze gewoon lekker over te slaan en door te gaan met de nieuwste maar dan vind ik dat ik het dan niet goed heb gedaan.
Kortom, boven mijn buro, recht voor mijn neus hangen lijstjes met daarop de nog niet gemaakte challenges. 'T is eigenlijk zot, ik heb nog bergen foto's liggen, de vakantie, veel foto's van vorig jaar, leuke uitstapjes en iedere keer trap ik er weer in.
Er wordt een challenge geroepen, denk mwah over de foto's die er liggen en hoepla we gaan maar weer met de digi op stap. Zo schiet het dus niet op hé of ik moet een keer gigantisch mijn been breken ofzo zodat ik niets anders kan en mag dan zitten. Hé nee, toch maar niet, ooit komen de andere foto's wel, ooit ........


Elsie's challenge #24 - gebruik wit cardstock

Het is er van gekomen, de foto die Lisanne van mij en mijn vader heeft gemaakt is gescrapt. Het kostte me niet eens zoveel moeite.
De foto heb ik direct op het cardstock geprint, hij was een beetje scherp/ onscherp. Ik stond er goed op, mijn vader wazig (hoe toepasselijk en cynisch). Het zo alleen zijn Heidi Swapp ghost letters, ook weer heel toepasselijk een beetje onzichtbaar. Kortom weer duizend dingen gedacht en proberen te verwerken zodat een simpel uitziende layout meer tijd heeft gekost dan het laat zien.


Het gedichtje linksonderin heb ik een poosje geleden al gemaakt, toen kostte het me wel degelijk moeite:
Het gaat zo snel, het gaat zo hard
Het lukt niet, 't is zo verward
Wat ooit eens was, is nu niet meer
Het doet pijn, het doet zo'n zeer
Waar ben je nu, waar ga je heen
Ik met jou samen en jij .... zo alleen.

Beyond Appearances #13 - I bet you didn't know
Tijdens het maken van de vorige layout bedacht ik deze, had al eerder een kreet opgeschreven maar dan met de titel van challenge 14 (There's no denying ... I'm not perfect ... ach daar komt wel weer een andere kreet voor in de plaats). Vond deze beter passen want het is ook een beetje leermoment voor mezelf. De You in de titel kan Lisanne zijn maar eigenlijk net zo goed ik. Ik weet wel dat ik niet perfect ben (maatje 42, alleen communiceren als er een oplossing is en niet als er een probleem is, roken zijn maar een paar van die dingen) maar toch streef ik naar een eigen soort van perfectie. Kan er enorm van balen als ik mijn eigen voorgenomen doelen niet haal.
Het is de eerste keer dat ik echt met een met-tekst-bedrukt-papiertje werk, ik heb de dingen die ik niet van toepassing vond weggeplakt met andere stukjes. 1 stuk tekst heb ik per ongeluk laten staan (is niet echt van toepassing), de andere met heel veel opzet;

maybe, I coulda been smarter, I shoulda been nicer, I woulda been richter, if ... I woulda, coulda, shoulda been somebody else! but .... it was just me, learnin' to be me, with only me to work with. so ... don't woulda, coulda, shoulda me, cause Im a lot better than I was and not nearly as good as I'm gonna be.

Eronder een sticker met de tekst Never, never, never give up.
Kortom een beetje zware kost maar dat is niet de bedoeling geweest, vond hem gewoon leuk om te doen. En nou weer genoeg ge-bladieblaad, tijd voor het mandje we hebben namelijk morgen een druk weekend af te ronden en ik moet nog even het boek "Toen moeder kind werd" uitlezen (een dagboek van een dochter van een dementerende moeder) - dit staat namelijk ook nog op mijn lijstje :-)

02 maart 2007

Dutch Dares #8

Nou, hier is dan weer de volgende challenge; maak iets kleins in 1 kleur.
Tuurlijk had ik de ene kleur over het hoofd gezien en had ik in eerste instantie deze gemaakt:


Niet helemaal goed dus, ben maar weer opnieuw begonnen, ook maar goed ook want 2 ieniemienie scrapvelletjes pastte helemaal niet in de sleutelhanger, hij floepte steeds weer open.

Dit is hem uiteindelijk geworden:
Het hele project is 2 x 4 cm en ik heb geprobeerd om het zoveel mogelijk te laten lijken op een grotere versie. Het viel niet mee, weet ook nog niet of ik er tevreden over ben, het voelt te simpel.

Verder een raar weekje achter de rug, ben zondag van de trap afgestuiterd. Jee zeg wat kan een stuitje zeer doen. Ik ben maandag en dinsdag maar thuis gebleven omdat ik met heel veel moeite overeind kon komen. Sinds gisteren lukt het bukken en opstaan weer een beetje.

Ook nog wat zitten peinzen over mijn vader, gisteren nog even op visite geweest en zijn houding vertelde dat hij het helemaal niet naar zijn zin heeft en zich giga ergert aan de andere bewoners. Niet dus! Ik heb even bijgepraat met een verpleegster, hij is de hele dag bezig, heeft volop praatjes tegen de anderen en is de hele dag de verpleegsters aan het helpen. En dat doet me goed, ik wist het wel alleen wil ook ik niet altijd overtuigd zijn van mezelf.

25 februari 2007

Dutch Dares #6

Waar denk je aan bij het horen van de woorden "SAY CHEESE!"

Ik heb de uitdaging maar heel letterlijk genomen, had nog foto's liggen van oud en nieuw waarbij Lisanne voor me poseerde (ik vond haar er zo geweldig uitzien in het jurkje). Na een aantal foto's wilde ze niet meer meewerken en ging gek doen, het rugaanzicht dus. Toen ik een grapje maakte moest ze enorm lachten, hoepla ... foto 2 dus. Het gezichtje vind ik prachtig, gewoon puur en gewoon zoals ik haar graag zie. Ik hou van haar vrolijke gezicht, van haar vrolijke karakter, van haar vrolijke lach, ik hou gewoon van mijn grietje.


24 februari 2007

Dutch Dares #7

Vanavond zowel een Elsie challenge als Dutch Dares challenges kunnen maken. De ene compleet rustig, de ander wat voller.


Dutch Dares #7
Een geweldige opdracht waar ik geen weg mee wist; maak een layout van jouw HUNK. Nou daar zit je dan met je goeie gedrag, ik ken maar 1 hunk en die wil niet op de foto ... laat staan dat die overal en nergens door iedereen wordt bekeken op een layoutje op het internet .

Tja, en hoe dan verder; ik zie nooit hunks, ik heb ook geen reden om die te zoeken of te willen zien en als ik er op 1 gewezen wordt dan vind ik er weinig hunks aan.
Er zijn wel mannen die ik op 1 of andere manier bijzonder vind, niet op zijn hunks-achtig maar gewoon intrigerend. Zo bijvoorbeeld Bono, Kevin Costner of een hele andere Orlando Bloom, maar ja ... die zijn niet echt Nederlands te noemen.

Vanavond zette ik mijn pc'tje aan, muziekje op via de iTunes en hoepla ..
. hunk gevonden, nou ja ... iets wat er in de buurt komt. Ik ben gek op de muziek van Van Dik Hout, vind het gewoonweg heerlijke muziek. De zanger heeft ook dat "iets-bijzonders", de boynextdoor die er (vind ik) niet onaantrekkelijk uitziet, nog een beetje goed kan lullen, een gewoon leven heeft en gewoon een stukje meer heeft. Deze layout gaat mijn eigen boek in, geloof niet dat ik hem aan Harald laat zien .... is gewoon simpel van mij....

Elsie Challenge 26: design a clear flower embellishment.
Deze layout is gemaakt van de vorige kit van scrapclub, een geweldige soort van valentijnskit. De foto had ik net opgehaald en de liefde straalt er vanaf. Boem, combinatie dus. Lisanne is een echt poezenkind, net zoals ik ooit een poezenkind was en nu een poezenmens ben. We kunnen niet zomaar langslopen, er moet even geknuffeld, geaaid en gepraat worden. Joris is ook nog eens gek op poezenkinderen en poezenmensen dus het klopt gewoon.
De tekst op de bloem:
- Lief klein poezenkind, ik weet dat jij mij aardig vindt. Weet dat ik jou ook wel mag, vanaf het moment dat ik je zag. Lief klein poezenkind, ik blijf je trouw omdat ik van je hou.

23 februari 2007

Rust in de tent?

De storm is wat gaan liggen, het gewone leven wacht er weer op om opgepakt te worden.
Gisteren met mijn moeder, broers, zussen, zwager en schoonzus om de (salon)tafel gezeten om de hele situatie eens door te spreken, hoe gaan we verder, wat overleggen we met elkaar en afspraken die wellicht gemaakt kunnen worden.

Het voelt goed, het voelt rustiger, hoewel ik vandaag wel koppijn heb gehad van alles wat er de afgelopen tijd is gebeurd. Het is zwaar, het blijft zwaar maar stuk voor stuk moeten we ons realiseren dat wij zelf ook een leven hebben. Daarnaast is het nog harder om te moeten toegeven, mijn vader moet ook een nieuw leven opbouwen. Wel met ons en wij met hem maar niet meer zo intens als de afgelopen weken.
Hij zal zijn draai moeten gaan vinden en moet de dingen kunnen doen die daar geboden worden en die goed voor hem zullen zijn. Het is nog harder maar hij komt niet meer thuis, dat kan gewoonweg niet meer.
Kortom, we gaan een stapje terug en hopelijk hij een stapje vooruit.

Ik heb vanmiddag de slaapverdieping maar eens onder handen genomen, de afgelopen weken was het niet veel meer dan de bedden verschonen en een lapje over iets heen halen zodat het er voor het zich nog een beetje uitzag. De boel is weer fris en schoon. Zou er bijna aan gaan denken om het mandje op te gaan zoeken maar .... ga vanavond maar eens goed mijn nieuwe spulletjes van scrap-club bekijken, heb 2 onaangebroken kits staan en die schreeuwen mijn kast bijna uit. Ik ga er vanavond maar eens goed voor zitten en Lisanne mag voor de afwisseling gewoon eens even heel erg vroeg naar bed.

19 februari 2007

Dutch Dares #5

Ik loop behoorlijk achter, even te weinig tijd om veel te scrappen. Dit weekend heb ik de vijfde opdracht voor Dutch Dares kunnen maken.


Dit is hem geworden:

Het is niet echt een tijdschrift die gelift is, meer een magazine.

Het idee om de Ikea plekjes in mijn huis te scrappen bestond al langer, ik had er alleen nog niet echt een vorm voor, deze uitdaging was ideaal om er eindelijk wat mee te gaan doen.De uitdaging was leuk voor een keer, zelf heb ik het gevoel dat het niet af is, er zit te weinig creativiteit van mezelf in.

Het origineel plaats ik even hieronder zodat de vergelijking gemaakt kan worden:

17 februari 2007

Eindelijk zover


Het is carnaval! En daar heeft Lisanne lang op gewacht. Carnaval is iets bijzonders hier, je moet weten .... we wonen ver boven de rivieren en toch is carnaval het belangrijkste feest hier in het dorp.

Mensen uit de nabije omgeving weten het, mensen die van iets verder komen snappen er geen hout van. Ik heb werkelijk geen idee hoe carnaval in het zuiden is maar ergens moet het gevierde hier er een beetje bij in de buurt komen.
De voorfeesten zijn al weken geleden begonnen, nu het echt carnaval is staat het hele dorp dagen op zijn kop. Sinds ik Lisanne heb is carnaval voor mij beperkt tot de optocht en de kinderfeesten, echt erg vind ik het niet, ik drink niet en met een nuchter hoofd had ik altijd wat moeite om er in te komen, de laatste dag was ik meestal pas op dreef, ik ben niet echt iemand die een feestbeest-kant in zich heeft. De rest van Noordwijkerhout klaarblijkelijk wel (ik ben ook in werkelijkheid Noordwijker en dat is toch anders), de komende dagen zullen we niet vreemd staan te kijken van uitgedoste mensen die de boel aan elkaar lallen en lekker aan het feesten zijn.

De optocht was gezellig, het nakletsen en gezellig eten met mijn vrienden en kinderen was even gewoon heerlijk. Hieronder wat foto's van de optocht en ..... beest was er ook maar daar wilde mijn eigen Belle echt niet mee op de foto.





16 februari 2007

Dierbare foto

De afgelopen dagen is een hoop gebeurd, maandag is het CIZ (Centrum indicatiestelling zorg) langsgeweest in het ziekenhuis, dinsdag was de indicatie voor opname in een verzorgingshuis rond. Eindelijk licht aan het einde van de tunnel, eindelijk zou er een einde komen aan het ziekenhuisverblijf. En vandaag was het zover, we mochten hem meenemen uit het ziekenhuis, meenemen naar het verpleegtehuis waar hij al bijna een jaar 2 x per week heen ging. In het verpleegtehuis hebben ze alles gedaan wat ze konden om hem daar geplaatst te kunnen krijgen en ik ben ze er dankbaar voor.

Het is verdomd moeilijk om te accepteren dat hij er heen moet maar het zou nog moeilijker geweest zijn als het onbekend terrein zou zijn. Hier kennen ze hem al, natuurlijk niet de afdeling waar hij nu bewoner is maar toch is het voor hem bekend. Het was zwaar maar het is goed gegaan. Wat enorm moeilijk is dat het zo moeilijk in te schatten is of hij het begrijpt, hij heeft heldere momenten en zou dan kunnen beseffen hoe het er voor staat en dat het iets is dat hij niet voor zichzelf had kunnen bedenken. Ik weet het niet, ik krijg er geen grip op.

Dementie is moeilijk, moeilijk voor de dementerende en moeilijk voor de omstanders. Het is een ziekte waarvan je niet zal weten hoe het verder verloopt, hoe snel het zal gaan en welke gevolgen het heeft voor mijn vader. Mijn vader heeft vasculaire dementie, dementie die optreedt doordat de bloedsomloop in de hersenen problemen geeft en waardoor hersenweefsel afsterft. Het is een bijzondere ziekte omdat je het ene moment een vader aantreft die door en door verdrietig is en opeens kan omslaan als een blad aan de boom. Het is springen van het ene gevoel in het andere.

Het is nu weer even voorzichtig aan doen, hopen dat hij zijn draai kan vinden, hopen dat hij zich weer nuttig kan gaan voelen en hopen dat hij een beetje opknapt van de structuur die hij zal gaan krijgen.
Ik heb niet eerder mijn fototoestel meegenomen. Vanavond vond ik dat het moest, gewoon om een foto te hebben van dit moment. Voor sommige zal het vreemd overkomen om op dit moment foto's te gaan maken maar voor mij heeft het veel waarde. Dit is een stuk van mijn leven waar ik over moet scrappen, nu nog niet, het is te vers, het is nog niet rond in mijn hoofd maar het komt wel. Ik heb foto's gemaakt van hem alleen, samen met Lisanne en samen met mijn moeder. Deze foto heeft Lisanne genomen, hij is niet perfect maar hij is me nu al dierbaar en ik ben er blij mee.

12 februari 2007

Als alle goede dingen uit 3 bestaan...

Eerst maar even de foto's die ik beloofd had, onderin verder met de titel:


Belle - prinses van 7 Belle en het beest

Er was eens een heel mooi meisje dat met, haar geverfde haar, als Belle naar het bal ging en .... ze stal de show !


Als alle goede dingen uit 3 bestaan houdt dat dan in dat alle slechte dingen ook uit 3 zullen bestaan? Ik had graag allemaal goed en vrolijk nieuws gehad, de waarheid is anders.
Vanavond opnieuw een schok gehad, mijn moeder is vanochtend naar het ziekenhuis geweest voor controle. Er is onrustig lidtekenweefsel gevonden en zelf heeft ze sinds een tijdje weer steken op borsthoogte. Er zijn foto's gemaakt, er is bloed afgenomen en nu is het afwachten.

Het zou zo hard zijn, veel harder dan ik had kunnen bedenken, zou de kanker terug zijn?

10 februari 2007

Bijna carnaval

Ik probeer even wat luchtiger beginnen ondanks dat mijn kop nog vol zit met van alles en nog wat. Van de week heb ik even wat afstand genomen, even het bezoek aan de anderen overgelaten om er niet helemaal in mee gesleept te worden. Zo had ik nog een projectje liggen met een dead-line, de Belle jurk voor Lisanne. Het carnaval nadert ... officieel is het volgende week pas maar in het bijzondere dorp waar ik woon maken ze er altijd een feest meer bij. Komende zondag is er voor de wijk de kindercarnavalsmiddag. Het was dus even herberekenen in het drukke chaotische schema dus de avondjes "vrij" kwamen goed van pas.

De jurk is af, de jurk is fantastisch, de jurk is op dit moment het meest gedragen kledingstuk, de jurk (en de reactie erop) maakt mij blij.

En hoort nog een onderjurk bij zodat die mooi rond valt. Morgenavond ga ik Lisanne's haar donkerder maken en als ze zondag op en top Belle is zal ik wat mooiere plaatjes schieten.

Nog meer veranderingen deze week, ofwel eigenlijk gewoon vandaag. Vertelde ik pasgeleden nog dat wij het rondbreidde met 1 auto, sinds vandaag niet meer. We hebben een tweede auto en ook dat maakt me blij. Vanmiddag heb ik hem samen met Lisanne opgehaald, geweldig is ie, vergeleken met de Kia die we hebben, is dit een koets, hij rijdt fantastisch, zie er geweldig uit en ik wil er gewoon lekker rondjes in rijden. Normaal gesproken interesseert het me helemaal niets, de kleur van de auto vind ik belangrijker dan het merk of hoe die rijdt, een andere auto is leuk maar meer functioneel. Deze keer niet, ik wil er gewoon in zitten, gewoon heerlijk van genieten.... Harald moest eens weten :-) Harald weet het niet, Harald baalt, hij is vanmiddag om 2 uur vertrokken naar Frankrijk zonder de nieuwe toet te hebben aanschouwt, zonder de geur te snuiven, zonder ook maar een rondje te rijden, Harald baalt .... en belt .... hoe die rijdt, hoe die is, Harald baalt zo erg dat ie zondag volgens mij wel heel erg zijn best zal doen om snel thuis te zijn, heb samen met mij medelijden met de vakantiegangers die bij hem in de bus mogen zitten (volgens mij wordt er weinig geplast en gerookt tijdens die rit).

Mijn pa ligt er nog, hij ligt te wachten en te wachten, hij wil weg, hij wil naar huis maar weet nog niet dat hij daar voorlopig niet meer naar toe zal gaan. Er is geadviseerd het niet te vertellen en dat is hard. Hard voor iemand die zich alleen voelt en zich steeds vaker gaat afvragen waarom die niet mee mag als je weg gaat. Hij probeert zich te vermaken, tv is te ingewikkeld, knopjes bedienen ook, dus dan maar met de neus in de boeken, boeken van vroeger, volop herkenning en volop de verwachting dat ook wij het herkennen.

Hij is mak geworden, hij geeft toe en dat voelt niet goed, de eigen mening is weg, de eigenwijsheid ook. Hij is mak geworden, volgens mij van de medicijnen, ze weten niet wat de oorzaak is geweest en gaan niet meer verder zoeken, het heeft geen zin. Ik begrijp het wel, ik begrijp het niet.

Hij ligt alleen, wat makkelijker voor ons is, we mogen buiten bezoekuren komen en er gewoon voor hem zijn, gewoon even de zorg geven die hij nodig heeft. Het is wachten, wachten op een plekje in een verzorgingstehuis, hopen dat er maandag of dinsdag betere berichten gaan komen.
Deze man, mijn vader, zal op gaan knappen met de juiste zorg, zal zeker weten nog een functie kunnen hebben in het leven dat hem nog rest, zal zeker weten nog een functie kunnen hebben in het leven van zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen, het is wachten op die juiste zorg.

Zijn vlekken zijn vervaagd en met dat nog veel meer ....

02 februari 2007

Het geeft me troost

om hier over de zaken die nu spelen te schrijven.
Eindelijk na een giga hectische week even tijd om achter de pc te zitten. De berichtjes die achtergelaten worden doen me goed, het helpt om het te lezen.

Nog steeds ligt mijn vader in het ziekenhuis, de vlekken gaan goed, de onduidelijkheid vanuit het ziekenhuis blijft. Het is gewoonweg verschrikkelijk hoe ze hier mee omgaan, er wordt geen informatie gegeven, er wordt niet even bijgepraat over hoe het gaat als wij er niet zijn, er wordt geen steun gegeven aan een demente man. Ik snap heel goed dat het ziekenhuis er is om ziektes zoveel mogelijk te bestrijden maar ik snap er niets van hun laconieke houding ten opzichte van zijn dementie.

De uitslagen zijn niet bekend, hij wordt onderzocht op ongeveer alles wat er maar op en aan zijn lichaam zit, röntgens van hoofd en longen, echo's van lever, nieren, maag, blaas en darmen. Biopsie van onderbenen en romp. Op kweek zetten van urine en bloed. Na een week nog helemaal niets, niets bekend waar het vandaan komt, niets bekend wat het inwendig aanricht of al aangericht heeft. Ik snap het allemaal wel maar wil het niet snappen.

Gisteren werden we gebeld, hij mocht het ziekenhuis uit. Jee man, dat was even een klap in mijn gezicht. Een man die echt niet meer weet welk deel het van de dag is, die niet meer weet wat hij doet, die niet meer weet waar hij is, nog koorts heeft en midden in een behandeling zit, die stuur je niet naar huis! Daarnaast speelt dat mijn moeder lichamelijk niet meer de beste is en al jarenlang psychisch in de knoop zit, dat gaat niet goed. Het belachelijke is dat er maandag door ons gevraagd is of ze met spoed een noodindicatie konden geven voor opname in een verpleeghuis, ze hadden er G*DVER niets mee gedaan. Uiteindelijk hebben we gisteren een gesprek gehad waarin we de situatie nogmaals hebben uitgelegd en de indicatie is de deur uit, de mallemolen in. Ik hou mijn vingers gekruist dat dit snel zal gaan, als het bed leeg moet dan moet het bed leeg. Tja, en daar sta je met je rug tegen de muur. Als ie naar huis moet dan gaat het niet lukken om hem alsnog geplaatst te krijgen, het bizarre is namelijk dat hij ja moet zeggen, het maakt niet uit in welke toestand (30 jaar terug of in het heden), er moet uit zijn mond een ja te horen zijn. Het is dubbel, je wil je vader niet in een verpleegtehuis (of erger) laten plaatsen maar thuis zou niet goed voor hem zijn. Hoe moeilijk het is, hij moet daar blijven...

Ik kan redelijk met zijn situatie omgaan, de ergste schok heb ik zondag gekregen. Ik kan optimistisch zijn als ik hem zie, ik kan om zijn vreemde verhalen lachen, ik krijg een goed gevoel van bij hem zijn en heb het idee dat hij zich vertrouwd bij mij voelt. Soms weet ik tot hem door te dringen en soms lullen we gewoon met zijn 2-en lekker raar - in een vogelvlucht; de afgelopen dagen is de kamer waar hij in ligt verbouwt, moest hij het plafond nog even vervangen, ging hij die dag maar even niet naar school, had hij mooie glimmende rubberenlaarsjes aan, lag de grond vol met stront en gingen we samen de volgende dag narcissen plukken. Het maakt me niet uit, ik praat gezellig met hem mee zolang hij maar het idee houdt dat hij begrepen wordt en hij zich goed voelt. Ik probeer zoveel mogelijk te knuffelen, we zijn geen knuffelaars maar het doet mij goed en volgens mij doet het hem ook goed.

Het houdt me bezig, soms ben ik somber maar vaak denk ik met een lach terug aan komische situaties; hij is gisteren gaan dwalen en ze vonden hem na een uur terug in een bed aan de andere kant van de gang - toen ze hem terug brachten was hij zo verontwaardigd dat hij nou alweer naar een ander bed moest, hij lag er het langste, een ander ging maar lekker ergens anders liggen, hij bleef daar gewoon liggen.

Het is moeilijk maar we redden het wel, ik hou van hem en hij zei me vanavond dat hij ook van mij houdt... ik ging weg maar wel met een hart van goud.

31 januari 2007

update

Hij ligt er nog steeds, hij moet er voorlopig nog blijven en hij wil niet. We gaan zo veel mogelijk langs maar dat weet ie niet meer. De ziekte valt onder de auto immuun ziekte (vasculitis), een behoorlijk zeldzame ziekte en vooral in de mate waarin mijn vader het heeft.

Sinds gisteren wordt hij behandeld met prednison, echt een paardemiddel maar de infectie lijkt af te nemen. Zijn huid op zijn romp en onderbenen is tot gisteren 70% donkerpaars gekleurd geweest, vandaag was het afgenomen naar donkerroze/rood, zijn benen zien er nog steeds verschrikkelijk uit.

Hij lijkt er weinig last en pijn aan te hebben, waar hij wel last van heeft is zijn verwardheid. Zondag trof ik een man aan die 30 jaar terug in de tijd was gegaan, sommige opmerkingen gaf herkenning aan mijn jeugdjaren. Maandag was hij weer helemaal bij de pinken, wist van de storm van vorige week en de schade aan zijn kas. Af en toe kwam er wat vreemds doorheen, het was zo'n verschil met zondag.

Zondagavond en maandag overdag op mijn werk heb ik alleen zitten janken, ik had het gevoel alsof ik mijn vader was kwijtgeraakt.
Vanavond zat hij overal en nergens, het ene moment wist ie waar ie was, het andere moment weer niet.

Hij wil naar huis, hij mag niet, de realiteit zal zijn dat hij voorlopig niet naar huis zal gaan, het volgende station zal een verzorgingstehuis moeten zijn (als hij dat gaat halen).

Hij voelt zich alleen en dat doet pijn. Hij huilt als we weg moeten gaan, hij huilt als hij aan zichzelf denkt.
Ik ga net zo doen als ik hem iedere keer vertel: Nog even volhouden, het moet ....

28 januari 2007

somber

Het valt me even niet mee, ik heb het even gehad. Gisteren een hartstikke leuk dag gehad in de Efteling, wel enorm vermoeiend met 2 van die enthousiaste en rondspringetje meiden. Ze hebben het enorm naar hun zin gehad. Ik was bekaf ... we waren rond half 11 thuis en ben direct met Lisanne het mandje in gegaan. Een onrustige nacht volgde, zit enorm in over mijn vader. Ben zo bang dat zijn verwarde toestand blijvend is, als dat gebeurd staat er behoorlijk wat voor de deur. Het is dan onvermijdelijk dat hij niet thuis kan blijven ..... Vanavond eerst nog maar even naar het ziekenhuis, je wordt zo verdrietig van de aanblik van iemand die echt niet meer weet wat er aan het gebeuren is, het is hard, het doet pijn. Mijn vader ....

Mijn voornemen om thuis te gaan werken wil niet echt, ik kan het even niet. Hopen maar dat het van de week een beetje normaler wordt zodat ik het vol kan houden. Het lijntje staat te strak ....

Hussie is jarig vandaag, we hadden al besloten zijn verjaardag niet te vieren omdat hij terug zou komen van een pendel. Nu zit de feeststemming er even helemaal niet in. Hij zal zelf ook niet veel zin hebben in pret en vreugde, de pendel is enorm tegengevallen, veel sneeuw, slecht begaanbare wegen en enorme vertragingen. We gaan hem zo ophalen en zien dan wel verder....
Hoop dat het gauw weer een beetje vrolijker wordt ....

26 januari 2007

kom niet aan scrappen toe

Hoe graag ik zou willen, er is even geen tijd voor scrappen.
Het is giga druk op mijn werk, met ingang van 1 februari zijn er grote wijzigingen in zicht en de voorbereiding vergt behoorlijk veel werk. Heb vanochtend dan ook maar thuis zitten werken.

Sinds gisteren ligt mijn vader in het ziekenhuis, ik werd woensdagavond door mijn moeder gebeld, hij had enorme uitslag en ze zag het even niet meer zitten. Ik ben langsgegaan en jezus ... wat zag die man eruit. Op zijn borstkas, op zijn rug, in zijn liezen en op zijn voeten enorme bulten met vuurrode plekken erom heen. Hij was wel overdag naar de dokter geweest en die had iets gegeven tegen overgevoeligheid. Nou, dat sloeg niet echt aan, het zag er echt enorm ernstig uit. Ik heb maar Cardiflor gehaald tegen het jeuken om nog enigzins het gevoel te hebben dat ik iets deed. Toen ik er was was hij redelijk helder tot een uur of negen, hij begon zo verschrikkelijk warrig te praten. Nou moet je weten dat mijn vader vasculaire dementie heeft en we wel iets gewend zijn maar dit sloeg alles, ik had hem nog nooit zo gezien. Hij dacht dat het 's ochtends was en dat hij naar de dagopvang moest, wilde een onderbroek over zijn broek aandoen en even later zijn pyama over zijn kleren aandoen. Dat was wel even schrikken, hij had ook enorm veel slaap. Aangezien hij geen koorts had en de dokter hem overdag had gezien ben ik om een uur of 10 naar huis gegaan omdat ik toch ook de volgende dag moest werken en omdat 1 van mijn broers ook nog even langs kwam.

Gisteren zijn ze opnieuw naar de dokter geweest en die heeft ervoor gezorgd dat die gisterenmiddag nog even bij de dermatoloog langs kon komen. Hij mocht niet weg, vooral de combinatie met verwarring was niet helemaal goed (hij herkende mijn zus niet, dacht dat het de verpleegster was). Op 1 of andere bijzonder manier heeft hij ontstoken haarvaten, er wordt nog onderzocht waar het vandaag komt. De bulten zijn inmiddels weg, de rode vlekken doen me denken aan wijnvlekken, en echt .... er zit meer rood dan huidskleur op zijn lijf. Wat me het meeste zorgen baart is de verwardheid, hij probeert het infuus eruit te trekken, ziet dingen die er niet zijn en is er even niet van op de hoogte hoe hij er nou gekomen is, waar ie is en waarom hij daar moet zijn. Soms is het wel lachwekkend, hij heeft vanmorgen een hersenscan en hartfilmpje ondergaan, mijn moeder vroeg er naar en zijn vraag was, komt dat op tv? een filmpje ... wel in kleur toch? ja zei mijn moeder er zat vast een kleurtje in, verder had hij 6 kinderen, 6 kleinkinderen (zijn er 13) en de oudste daarvan was 88.

Het is weer even hectisch en alles weer bij en door elkaar, maar ach we zien het wel weer te redden met zijn allen en hopen dat het ziek zijn niet in gaat houden dat de hersenen een stapje verder achteruit gaan. Ik wil hem nog niet kwijt....

Morgen een leuk dagje voor de boeg, ik ga met Lisanne, een vriendin en haar dochter naar de Winter Efteling, heb er zin in. Hopen dat het weer een beetje meezit. En nou ga ik nog even voor mijn werk aan de slag.

21 januari 2007

Creatief

Zo, heb weer even heerlijk kunnen scrappen gisterenavond en vanavond. De achterstand in challenges is bijna ingehaald. Naast de challenges ook nog even wat kerstfoto's verwerkt, ik had het BG papier nog liggen van de BA challenges en de foto's passen er perfect bij. Het jurkje dat Lisanne aan heeft kwam ik tegen voor maar 2 euro, ik kon het echt niet laten liggen ondanks dat de leeftijd tot 6 jaar was (hij is ook wel een ietsiepietsie kort maar met die mooie bruine benen kan ze dat best wel hebben, alleen niet bukken hoor)


De hoedjes passen layout is een Elsie challenge, scraplift a pagedesign. In het boek Freestyle heb ik gezocht naar een layout met veel foto's, op het eerste gezicht niet echt een bijzondere layout maar toen ik de foto's neerlegde vond ik het toch wel goed overkomen. Heb de layout dus echt helemaal gescraplift, het origineel zet ik er ook maar even bij. De simpele tekst op de layout verdiend nog wat uitleg. Een tijdje geleden zijn we saampies wezen shoppen, normaal neem ik dus echt mijn fototoestel niet mee maar dit keer heb ik hem bij me om foto's van het shoppen te maken. Natuurlijk ben ik daar helemaal vergeten foto's van te maken.... Totdat we bij V&D kwamen, en wat zie je bijna als eerste als je V&D binnenkomt? Juist, hoedjes. We hebben een lol gehad met al die hoedjes en ik maar foto's maken. Opeens kwamen er 2 meiden langs, keken naar ons en konden het niet laten "tjoh, stom zeg!". Nou, echt niet ... iedereen past hoedjes bij V&D en als ze het niet doen zouden ze het best wel willen.

Dream is een layout waarbij ik het papier zelf gemaakt heb, ik heb eindelijk mijn Heidi Swapp mask en mask alfabet gebruikt. Ook dit is weer 1 van de challenges van Elsie. De kleuren heb ik gemaakt met chalks, ik heb er bergen van liggen omdat ik een tijdlang helemaal weg ben geweest van paperpiecings. Met chalk krijg je de mooiste resultaten voor het aanbrengen van details. De foto moest ik gewoon maken met kerst, ik had hem bij een aantal anderen gezien en ik vond het waanzinnig met die lichtjes (net als de weerspiegeling in de kerstbal, die gaat binnenkort wel een keertje komen).

Zover even de layouts, vandaag behoorlijk aan de klus geweest. Dochterlief kreeg een tijdje geleden een Margriet onder haar neus geschoven door zuslief. Vond ze het geen mooie jurk en het goede nieuws was, het Margriet Disney verkleedklerenboek zou binnenkort in de winkel liggen. tja, dat is niet tegen dovemansoren gezegd, Disney .... verkleden ... carnaval op komst. Allemaal dingen die wel in Lisanne haar straatje liggen. Zelfs de datum had ze onthouden (mam ... is het al 15 januari). Vrijdag zijn we dus maar even naar de boekhandel geweest en warempel het boek was er. Nou moet ik even verklappen dat ik naast het brei-talent ook nog beschik over andere talenten. Deze talenten zijn de afgelopen jaren wat op de achtergrond gekomen omdat Lisanne geen truien aanwilde, geen gehaakte vestjes wilde en de laatste zelfgenaaide creaties nou ook niet een geweldig tevreden gevoel bij mij gaven. Ik heb dus vanaf haar derde mezelf er eigenlijk maar een beetje bij neergelegd, tot nu .... We zijn vanmiddag dus maar even de stoffenwinkel ingedoken en met een tasvol naar huis gegaan. Ben benieuwd of het allemaal weer gaat lukken maar heb er goede moed in. En Lisanne mocht ook even proberen, zo heb ik het per slot van rekening ook geleerd.