Dierbare foto

De afgelopen dagen is een hoop gebeurd, maandag is het CIZ (Centrum indicatiestelling zorg) langsgeweest in het ziekenhuis, dinsdag was de indicatie voor opname in een verzorgingshuis rond. Eindelijk licht aan het einde van de tunnel, eindelijk zou er een einde komen aan het ziekenhuisverblijf. En vandaag was het zover, we mochten hem meenemen uit het ziekenhuis, meenemen naar het verpleegtehuis waar hij al bijna een jaar 2 x per week heen ging. In het verpleegtehuis hebben ze alles gedaan wat ze konden om hem daar geplaatst te kunnen krijgen en ik ben ze er dankbaar voor.

Het is verdomd moeilijk om te accepteren dat hij er heen moet maar het zou nog moeilijker geweest zijn als het onbekend terrein zou zijn. Hier kennen ze hem al, natuurlijk niet de afdeling waar hij nu bewoner is maar toch is het voor hem bekend. Het was zwaar maar het is goed gegaan. Wat enorm moeilijk is dat het zo moeilijk in te schatten is of hij het begrijpt, hij heeft heldere momenten en zou dan kunnen beseffen hoe het er voor staat en dat het iets is dat hij niet voor zichzelf had kunnen bedenken. Ik weet het niet, ik krijg er geen grip op.

Dementie is moeilijk, moeilijk voor de dementerende en moeilijk voor de omstanders. Het is een ziekte waarvan je niet zal weten hoe het verder verloopt, hoe snel het zal gaan en welke gevolgen het heeft voor mijn vader. Mijn vader heeft vasculaire dementie, dementie die optreedt doordat de bloedsomloop in de hersenen problemen geeft en waardoor hersenweefsel afsterft. Het is een bijzondere ziekte omdat je het ene moment een vader aantreft die door en door verdrietig is en opeens kan omslaan als een blad aan de boom. Het is springen van het ene gevoel in het andere.

Het is nu weer even voorzichtig aan doen, hopen dat hij zijn draai kan vinden, hopen dat hij zich weer nuttig kan gaan voelen en hopen dat hij een beetje opknapt van de structuur die hij zal gaan krijgen.

Ik heb niet eerder mijn fototoestel meegenomen. Vanavond vond ik dat het moest, gewoon om een foto te hebben van dit moment. Voor sommige zal het vreemd overkomen om op dit moment foto's te gaan maken maar voor mij heeft het veel waarde. Dit is een stuk van mijn leven waar ik over moet scrappen, nu nog niet, het is te vers, het is nog niet rond in mijn hoofd maar het komt wel. Ik heb foto's gemaakt van hem alleen, samen met Lisanne en samen met mijn moeder. Deze foto heeft Lisanne genomen, hij is niet perfect maar hij is me nu al dierbaar en ik ben er blij mee.