Oude poek

Ergens, einde van het jaar 1990, kwam hij in mijn leven.

Mijn hele levenlang ben ik een poezenliefhebber. Ik woonde nog maar net met Harald samen toen ik op een dag werd verrast met een bewegend iets in een doosje. Daar zat hij dan, een klein zwart/wit poesje zo van een boerderij af. Totaal geen mensen gewend en dat liet hij merken door 3 weken lang onder de verwarming te kruipen. Langzamerhand begon hij te wennen en werd het een beetje een echte poes. Een naam wisten we nog niet totdat ik op een gegeven moment het lumineuze kreeg om een stoere naam te geven, zo'n naam dat als je je kat binnenroept mensen even schrikken omdat ze niet weten wat hun te wachten staat en er dan vervolgens een lach verschijnt als een kleine huppel aan komt wandelen, gewoon een naam die niet gewoon is, vanaf toen heet hij Wodan.

Wodan is inmiddels 18 jaar oud, is een giga kat geweest, zo groot en zwaar dat die nagenoeg niet te tillen was. Wodan heeft zijn beste jaren gehad, hij wordt magerder en magerder, krijgt spikkels in zijn ogen, heeft af en toe problemen met zijn evenwicht, verliest de glans in zijn vacht die daarnaast ook plukkerig wordt en wandelt soms ergens naar toe en draait halverwege maar om omdat hij echt niet meer weet wat hij ook alweer ging doen, maar ondanks dat blijft het mijn oude poek. Ik hoop dat hij nog wel even bij ons blijft maar steeds vaker merk ik dat hij zoekende is, zodra hij wakker wordt op de leuning van de bank en merkt dat ik op diezelfde bank zit komt hij bij mij, heel erg dicht bij mij, zo dicht bij mij dat hij bijna in mij zit.

En vanavond heb ik Lisanne gevraagd een foto te nemen omdat ik toch echt even een foto wilde van mij en mijn trouwe vriendje.

Queen of the prom

Een hele tijd geleden ...

heb ik een berichtje gepost in de veronderstelling dat er vlug weer een berichtje zou volgen. En nu ... een hele tijd verder ... kom ik tot de conclusie dat de tijd is omgevlogen.

De afgelopen anderhalve maand zijn voorbij gevlogen en een boel dingen zijn gepasseerd.

• Halloween, waar Lisanne 4 vriendinnen te logeren had en wat een verdomd gezellige avond was.


• Mijn vader's verjaardag, zonder mijn vader maar met een heleboel handbalmeiden waar ik mee geknutseld heb.


• Mijn laatste werkdag, waar ik toch wel wat moeite mee had en waar ik met veel mooie bloemetjes vertrok.


• Mijn eerste werkdag, waar ik toch wel wat moeite mee had en waar ik met veel mooie bloemetjes verwelkomt werd.


• Het uitzoeken van een nieuw bed omdat ik van ons huidige bed toch wel een beetje pijn in mijn rug krijg (maandag komt ie, yeah)


• Gezellige uitjes (etentje, concerten) omdat ik daar toch wat meer tijd voor vrij wil maken en behoefte aan heb (en een vriendin heb die mij af en toe gewoon even meevraagt omdat ik het uit mezelf niet zo vlug doe, thanks T.)


• Verschrikkelijk vermoeiende eerste weken in mijn nieuwe job waardoor ik gewoon echt om 10 uur al in mijn mandje lag.


• Vrijdagen die ik opeens werkend doorbracht en waar ik best wel even aan moest wennen.


• Een heldere ingeving om mij aan te melden bij Weight Watchers online omdat er nu dus echt kilo's af moeten en gaan.


• Regelmatig voor mijn werk op pad en zelfs ook nachtjes van huis.


• Enorm veel winkelweekenden omdat mijn kledingkeuze toch ietwat bijgesteld moest worden.


• Enorm veel winkelweekenden omdat mijn kledingmaat toch ietwat bijgesteld moest worden (lang leve de WW).


• Het overlijden van mijn vader's broer waarbij ik het toch echt even te kwaad kreeg en bij het zien van mijn oom alleen maar kon janken: "Hij lijkt zoveel op Pa".


• Mijn schoonmoeder die in het ziekenhuis heeft gelegen omdat zij door haar kunstheup zakte en haar bovenbeen brak.


• Het huishouden meer uit handen geven en dit geweldig wordt uitgevoerd door manlief.


• 5 december ook dit jaar gevierd werd, tot mijn grote verbazing een jaartje langer dan ik vorig jaar had bedacht.


• 2 x gekroond worden door je tandarts.


• Mijn amandelen, die ooit geknipt zijn, zich al 2 x goed hebben laten voelen.


• Plannen maken voor veranderingen in het huis, woonkamer verven, badkamer aanpassen


• Na jaren mijn nagels weer lang te hebben.

Goed, ik heb mij dus niet verveeld en heb de gebeurtenissen gewoon meegemaakt, ondernomen of ondergaan zonder ze vast te leggen. Het is even een periode van veranderingen en daar heb ik gewoon weer mijn tijd voor nodig. Ik ben er gewoonweg niet goed in, voor mijn functioneren in het dagelijkse leven hou ik alles het liefs bij hetzelfde. Eigenlijk erg saai maar daar voel ik mij goed bij. Het zal wel weer even een tijdje gaan duren voordat alles weer lekker voelt als een jas die goed zit.

Vandaag zijn Lisanne en ik maar weer eens op pad geweest (lees naar de stad toe gaan), het jaarlijkse hoogtepunt van het kerstdiner op school staat voor de deur. Van de week vroeg ze of ik kon helpen iets uit te kiezen om te dragen voor dit feestje en toen ik voorstelde om toch echt iets nieuws te gaan kopen vond ze dat natuurlijk helemaal niet erg. Ze had geen idee wat ze wilde tot we bij H&M kwamen, hij hing er gewoon, gewoon zomaar voor haar, er was er maar 1, en hij paste perfect, gewoon zomaar alsof die voor haar gemaakt was.

Dit is nou 1 van die dingen die het zo verdomd leuk maakt om moeder van een meisje te zijn.....

En bij deze beloof ik plechtig om foto's te maken van de op en top dame die donderdag naar haar feestje gaat en er een post van te maken.

Schattig moppie

Tja, ik heb het al eerder gezegd en ik denk dat ik het nog wel veel vaker zal gaan roepen. Ze is 9 en het gaat zo snel. Ze is al zo groot, zo groot dat er weer een nieuwe fase aanbreekt.

Een fase van besef van alles en iedereen om je heen, een fase waarin het belangrijk wordt hoe je eruit ziet.

Een fase waarin ze aan het uitvinden is wat HOT is en wat NOT. Tja, en wat HOT vorig jaar was (maar meer weggelegd voor de meisjes die ouders hebben die geld op hun rug hebben groeien) is dit jaar veel HOTTER (en meer weggelegd voor ouders die soms een beetje geld op hun rug hebben groeien) .... UGGS.

En geef haar eens ongelijk, ik vind ze geweldig. Wel een beetje grof maar ze staan zo heerlijk warm en zien er onwijs gaaf uit. Zo kwam het dus dat we vorige week even gingen winkelen, gewoon even naar Amstelveen, gewoon even kijken wat er zoal te vinden was.

Ze werden gevonden, ze werden gepast (jeempie zeg, maat 37 dus byebye kindermaatje, hallo damesmaatje), ze werden gevoeld, ze werden getest, ze werden begeerd en wij gingen overstag ........(en plukte een aardig bedragje van onze ruggen, want schoenen moeten nou eenmaal goed zijn, het zijn danwel geen uggs maar wel emu's (nooit van gehoord maar dat schijnt de creme de la creme onder de uggs te zijn))


En als je dan in een Amstelveens winkelcentrum loopt en dan net een klein beetje gewend bent aan het feit dat kleine meisjes groot zijn, dan kom je in de buurt van een winkel waardoor grote meisjes opeens weer even kleine meisjes worden.

Er woont daar namelijk een winkel waar je zomaar je eigen knuffel kan samenstellen, zo'n winkel waar altijd kindjes rondlopen met allemaal schattige knuffelbeestjes en waar zelf kinderpartijtjes worden gegeven.

Zo'n winkel waar ze eigenlijk 25 meter van tevoren een bordje neer moeten zetten met de waarschuwing: "Ouders, pas op, hier krijg je je kind nooit meer weg".

Zo'n winkel waar je na 2 uur twijfels nog steeds een kind hebt die echt niet kan kiezen en eigenlijk wel de hele winkel mee zou willen nemen (en dan boos naar je kijkt als je dat toch echt een beetje teveel van het goede vindt).

Zo'n winkel waar je eigenlijk misschien wel op zijn vaakst 1 x per jaar heen zou moeten. Zo'n winkel waarvan je kind wel onthoudt waar hij precies zit.

Zo'n winkel die Build-a-Bear heet (en waar we dus vorige maand echt niet zomaar langs konden lopen zonder zo'n schattige knuffel uit te zoeken) en wel hele lieve schattige snoezige poezelige jurkjes voor die schattige knuffel hebben.

En dan sta je in een Amstelveens winkelcentrum en dan denk je: meisje, blijf nog maar even gewoon een lekker klein meisje, gewoon ons schattig moppie.

School-Handbal-toernooi

Elk jaar in de herfstvakantie organiseert de handbalvereniging een schoolhandbaltoernooi. Een hele dag handbal voor alle leerlingen van de basisscholen uit de buurt. De categorieën zijn verdeeld in groepen 3/4, 5-6 en 7-8 en dan weer in meisjes en jongens.

2 jaar geleden kon Lisanne niet meedoen, we vierden toen vakantie in Fuerteventura, vorig jaar was haar eerste deelname. Lisanne is niet de enige in haar klas die handbal speelt, dus hadden ze een team samengesteld met 4 handballers en vriendinnen. Ze hadden zelfs een heuse coach (moeder van Lisanne jij bent onze coach hé).
Ze waren vol van zichzelf en waanden zichzelf al kampioen van de dag.

Nou niet dus, hoogmoed komt voor de val. Ze waren helemaal nix, ze werden van het veld gespeeld. Er liepen een aantal technische hoogstandjes op het veld en dat was nou net niet waar dit spelletje mee gewonnen zou worden.

Handbalwedstrijden duren normaal 2 x 20 minuten, op het toernooi alleen maar simpel 8 minuten en dan tegen 5 verschillende teams. De 8 minuten die ze hadden waren, voor hun, technisch gezien, veel te kort om maar warm te worden en de tegenpartijen stormden iedereen voorbij. De meisjes wilde het veel te mooi doen want ZIJ waren immers handballers en die beker kon net zo goed direct aan hun gegeven worden.
De aanwijzigingen van de coach werden volledig in de wind geslagen, ZIJ zaten toch op handbal. Goed, ze werden dus ingemaakt.

Dit jaar opnieuw het toernooi en opnieuw hadden de handballers een team samengesteld. Vanaf thuis heb ik haar een beetje proberen te sturen (ik kom eigenlijk nooit meer op school, ze gaat namelijk zelf naar school en komt zelf naar huis): heb je genoeg meiden, nee, vraag die dan, kan zij niet, je hebt een team van minstens 7 meiden nodig hoor, kom op inschrijven, weet je zeker dat je genoeg meiden hebt voor je team, kom op zoveel tijd heb je niet, heb je al een naam, etc.

Maandag was het dus zover, alles zou goed komen, ze had het immers geregeld. Een team van 8 meiden die ingeschreven waren als Northa en met mij als coach. Met een tas vol shirtjes en broekjes gingen wij op pad.
En ...... toen kwam de helft niet opdagen. Ze had het zo goed geregeld dat iedereen misschien had gezegd. Van het team van 8 waren 4 meiden aanwezig, de rest kon dus blijkbaar niet. Ik heb op ze ingepraat, ze moesten het doen met zijn 4-en en dus was snelheid en vrij staan belangrijk, goed kijken naar elkaar en gaan met die bal, gewoon gooien, gooien en nog eens gooien, niet te mooi, niet letten op alle regels waar ze normaal op moeten letten.

De eerste wedstrijd wonnen ze, met zijn 4-tjes tegen 7 anderen. Ze wonnen gewoon ruim, ze waren zo trots. Ze vonden het wel heftig met zijn vieren dus regelden ze alsnog wat en werd een meisje uit een ander team van hun school gevraagd. Met zijn 5-en zijn zij verder gegaan en wedstrijd na wedstrijd werd gewonnen.

Het doel van vorig werd bereikt, ze werden eerste in de categorie meiden 5/6.
En ik vond het net zo prachtig als de meiden zelf .....

v.l.n.r. Anne Lotte, Daphne, Lisanne, Zoë, Maja (met dank aan Elleniek voor de foto want ik was mijn fototoestel weer eens vergeten)

Zondag - concert Jan Smit

Beter een laat verslagje dan geen verslagje zal ik maar zeggen.
Het was gaaf. Het was leuk. Het was gewoon een middagje genieten.

Het was een soort van eerste concert voor Lisanne, wij zijn wel al 3 x eerder naar K3 geweest maar dat was anders, dat was een soort van sprookjes-verhalenlijn met muziek, dit was gewoon muziek.

Het feest begon met Monique Smit, niet echt een reportoire waar ik weg van ben en vooral de nieuwste single vind ik een beetje teveel van het goede. Al met al klonk het wel leuk en was het een gezellig begin. Vervolgens mochten de 3 J's hun kunstje laten zien met maar liefst een nummer of 8. Die zanger heeft een geweldige stem en live klinkt het gewoon helemaal goed. De combinatie met de andere J's heeft wat unieks.

Het vervelende aan de Groenoordhallen was dat alles was ingedeeld in rijen en stoeltjes, en daar hou ik niet van. Als ik op een stoeltje moet zitten kan ik eigenlijk net zo goed thuis een riedeltje cd's opzetten. Dus toen nummer 1 net lekker bezig was gaf ik Lisanne een seintje om naar voren te gaan. Saampjes togen wij (zij een beetje tegensputterend dat dat niet hoorde) naar voren en ....... werden wij tegengehouden.

Tsjee zeg, ik wil het gewoon even van dichtbij zien, nou dat mocht dus niet, dus zat er weinig anders op dan weer terug te gaan naar onze stoeltjes.

Eigenlijk wel een beetje balen, totdat Jan nog maar een minuutje verder aangaf het toch wel gezellig te vinden om wat mensen voor zijn neus te krijgen. En springend togen wij naar voren na een lange neus te hebben getrokken naar de dame die ons eerder tegenhield (en Lisanne mij mee trok met de woorden, Maaammm, niet doen!).

Het was een klein feestje, gewoon een leuke band met leuke liedjes die je vrolijk maken. Gewoon een leuke band die een beetje aan het doorbreken is, het zingen werd gevolgd door eens signeersessie waar ook wij bij waren. Het meisje van 9 wilde niet met de mannen op de foto dus heb ik de mannen maar zonder meisje van 9 gefotografeerd.

De foto's zijn prut, ondanks dat ik wel het lef heb om gewoon naar voren te willen, heb ik nog steeds het lef niet om mijn goede apparatuur mee te nemen.

En telkens weer baal ik daar achteraf zo van.

Ik kom ergens uit een tijd dat het absoluuut verboden was om opnames te maken, ik ben eigenlijk een beetje schijtbang dat ik bij binnenkomst mijn kostbare spulletjes in moet leveren.

Bijna ongewapend met alleen mijn telefoon ben ik naar binnen gegaan in de hoop dat de 5 Mpx camera zijn werk goed zou doen, helaas dus. De kwaliteit is erbarmelijk. Gelukkig bestaat er nog zoiets als herinneringen en die kwaliteit is stukken beter.

Na de signeersessie moesten we even langs de standjes met merchandise en zijn we een J-style tas rijker.

Vlug terug naar de plaatsjes omdat Jan toch echt wel bijna zou beginnen, Jan was leuk, Jan is leuk (ik vind die gozer wel sympatiek en heeft wel humor en in combinatie met al die andere Volendamse gozers vind ik de Zomer Voorbij wel erg grappig om te kijken).
De liedjes vind ik wat minder, het is mijn muziek niet, voor de rest van de zaal kennelijk wel want die zat van het begin tot het eind mee te brullen.

Ook deze Jan vond het wel gezellig om wat mensen op de been te zien dus opnieuw togen we naar voren, tsja als je er toch bent dan kan je hem beter van 10 meter afstand zien dan van 200 meter, toch?

Zoals ik al eerder zei:
Het was gaaf. Het was leuk. Het was gewoon een middagje genieten.

En terug naar huis hebben we met zijn tweetjes heerlijk mee zitten brullen met de nieuwe cd van de 3 J's en hebben we besloten om in mei vooral naar hun theatershow te gaan.

Zo blog je veel

en zo blog je even wat minder. Ik heb het even stikdruk met van alles en nog wat. Het toe leven naar het afronden van mijn huidige baan, het toeleven naar het begin van mijn nieuwe baan, het regelen van allerlei collectieve rommel die over moet naar andere collectieve rommel (verzekeringen etc, bleh), het psychisch gaan wennen aan 5 dagen werken, het psychisch afkikken van 4 dagen werken en alles wat ik nu nog even wil doen op die ene extra vrije dag, het hebben van een andere taak binnen de handbalvereniging, gewoon druk met van alles en nog wat.

Ik heb de herfstvakantie vrij, dat is dus nog 3 dagen werken, dan één van de laatste vrijdagen, dan een zaterdag en dan .... de zondag.

De zondag waar Lisanne al een tijdje naar uit kijkt (en stiekem ik ook wel een beetje) .....

Zie je het? Echt?
Nou voor de zekerheid nog maar even:

En heb je dit ook gezien? Echt?
Nou voor de zekerheid nog maar even:

Moeders gaat dus gewoon gezellig mee en Jan en Monique Smit neem ik op de koop toe :)

2007 Frankrijk

Niet de beste periode uit mijn leven. De vakantie van 2007 bracht ons naar Frankrijk. Ik heb weinig foto's van de vakantie, ik had er allemaal niet zo'n zin in, ik wist het allemaal even niet meer zo goed. Na mijn periode thuis was ik weer aan het werk gegaan. Eigenlijk liet de eerste week thuis mij merken dat ik helemaal nog niet zo stevig in mijn schoenen stond dan ik dacht.

Tussen de weinige foto's zaten wel wat mooie plaatjes van 2 behoorlijk indrukwekkende plaatsen die wij bezocht hebben.

De materialen komen uit de september kit van Scrap-Club.

Ik lees een boek ...

Ik lees inderdaad een boek, nu komt het wel vaker voor dat ik een boek lees maar dat is dan net weer even anders. De boeken die ik het laatste jaar heb versleten zijn makkelijk, vermakelijk en gewoon lekker luchtig, het soort dat ook wel onder de noemer chicklit valt.


Heerlijk vond ik het het afgelopen jaar. Mijn hoofd stond niet naar moeilijke en ingewikkelde verhalen, gewoon neerleggen, later weer oppakken en niet na te hoeven denken hoe het verhaal in elkaar stak en wie nou ook alweer waar was.

Ik lees een boek en dan wel een heel ander boek, ik ben bezig in de trilogie "Het gouden kompas". Ik las over de film en die boeide mij, een boel fantasie, een boel van een beetje van alles, het geeft me het idee van films als Lords of the Ring, Harry Potter.


Tja, en voordat ik die ga zien, wil ik eerst even het boek lezen.




Jemig zeg, wat een kost. Het verhaal is schitterend maar de manier waarop het geschreven is valt mij niet mee. Zinnen die langer zijn dan mijn concentratie is. Het zorgt ervoor dat ik regelmatig maar weer even opnieuw begin met het zinnetje en dan voor de tweede keer halverwege de draad weer kwijt ben.

De schrijftaal is mooi maar iets waarvan mijn ogen toch wel regelmatig dicht vallen als ik 's avonds, voor het slapen gaan, even een stukje willen lezen.
De schrijftaal is gecompliceerd zodat ik door het minste of geringste afgeleidt ben. Het verhaal is boeiend dus blijf ik doorvechten en doe ik hard mijn best om me dieper en dieper in het verhaal te krijgen.


Boek 1 en boek 2 zijn uit, boek 3 is begonnen en ik heb hem maar weer verlengd bij de bieb.

Een week boek 3 is verstreken en ik ben pas op bladzijde 78, het zal nog wel even duren voordat ik bij 456 zal zijn. Maar ik ga het halen en dan ..... dan ga ik de film, die ik een aantal weken geleden heb gekocht, bekijken.

Ik ga vanavond logeren

Tja, bij ons komt het regelmatig voor dat Harald 1 of meerdere nachten van huis is. Bij ons komt het dan regelmatig voor dat Lisanne dan gezellig naast mij slaapt.

Na de vakantie is het niet meer voorgekomen dat hij van huis is maar dit weekend zit hij in Brugge.

Je zou dus 1 en 1 kunnen optellen maar dit keer kom je dan niet op de gebruikelijke uitkomst uit. Nee, vanavond ga ik logeren want zij heeft zo'n uitschuif-logeer-bed en nu kan ik dan eindelijk gezellig bij haar slapen. Bij haar en haar vriendjes en vriendinnetjes.
En voor nu: oogjes dicht en snaveltjes toe .... slaap lekker!

Verschrikkelijk zwanger

Oeps, niet schrikken, nothing-on-the-hand-with-me.
Het is maar een layoutje, maar dan wel één met geweldig mooi papier. Het groenige papier vertelt eigenlijk een verhaaltje over een vogeltje maar ik vond hem zo prachtig druk dat ik hem moest hebben.

Op de foto, Lizzy die op haar laatste eindje van haar zwangerschap is (hé foto's van 2007). Een goede week erna beviel ze van 2 kittens.
Tot 3 weken voor de bevalling (heet dat bij poezen ook zo?) wisten we van niets. Oké, ze deed een beetje vreemd. Het nogal op zichzelf zijnde en schuwe dametje kwam opeens aandacht vragen en werd nog lief ook.

Die gedragsverandering was de reden dat ik het even wilde laten checken, ze was niet geholpen en een nestje was welkom, maar een poesje van net aan 1 jaar oud?!!! Er moest een echo aan te pas komen, met voelen werd de dierenarts niet echt veel wijzer, en ja hoor .... 2 huppels in haar buik. Je had mijn reactie moeten zien, toen de dierenarts na het opmeten van de embryo's vertelde dat er al 6 van de 9 weken verstreken waren. Van een buikje bij het kleine, iele beestje was de laatste anderhalve week pas wat te zien. (jeetje, bij mij was na 3 maanden al een buik van hier tot Tokio te zien, 1,5 week tijd was ik gewoon hartstikke meer buik dan iets anders, lucky Lizzy)

Je hebt van die werkjes

Nu ik weer regelmatig mijn foto's en scrapspullen pak wordt de stapel "nog op te bergen" groter. Kijk, scrappen is leuk maar het in een album stoppen op volgorde van het nemen van de foto's.... daar mag van mij best wel iemand anders even voor langskomen.

Hoe structureel ik vaak ben, ik ben geen scrapper die in volgorde scrapt. Ik vind het leuk om terug in de tijd te gaan en gewoon flinke sprongen te maken. Ik vind het leuk om net opgehaalde foto's even voorrang te geven (en als je nou maar genoeg foto's ophaalt en tijd tekort heb dan krijg je ook van die sprongetjes). Ik vind het leuk om met 1 set papier zoveel mogelijk layouts te maken (ik ben zo'n z**kerd die papier achter de foto's en overlappende stukken wegsnijdt om nog meer dan meer te kunnen maken van een vel of 4) en als je dan in volgorde scrapt dan is dat ook niet helemaal je-van-het in je album.

Goed, de layouts stapelden zich op en zo heb ik van het weekend een geweldig nieuw album gekocht (wat kan een mens blij worden van zoiets, dolletjes gewoon).

En toen ben ik gaan zitten met al de stapel layouts en tijdens het sorteren bleek dat ik wel wat gaatjes in voorgaande jaargangen had opgevuld. Ach, dat klinkt geweldig. Scrappers, die op volgorde van het nemen van de foto opbergen weten dat dat anders is. Sh*t, 1 layoutje van 2003, gedver .... nou laat ik het maar meteen goed doen.

Kortom, hele albums heb ik geswapped en opnieuw gerangschikt. En ondanks de opgevulde gaatjes kwam ik toch ook nog wel niet gevulde gaatjes tegen (waar is nou juli, augustus en november van 2005 en waar is 2006, argghhh.... mapje foto's gevonden, sjoe heb ik nog zoveel foto's liggen en damn heb net de foto's van de kittens van 2007 liggen). Goed, 2003 en 2004 zijn klaar, helemaal op volgorde en geen gaatjes, knap hé (en nou 2005, 2006 en 2007 nog even doen ... inclusief scrappen dus, geloof dat ik dringend nog zo'n albumpje nodig ga hebben ... hé lichtpuntje)

Ze zijn weer samen

Afgelopen zondag is het laatste stukje onvolledigheid volledig gemaakt. Afgelopen zondag hebben wij mijn vader aan mijn moeder teruggegeven.

Mijn moeder wilde een begrafenis, mijn vader pertinent niet. Mijn moeder gaf haar ziel en zaligheid aan God en alles er omheen, mijn vader geloofde maar meer op zijn eigen manier en verzette zich tegen mijn moeders ongezonde passie.

Voor het overlijden van mijn moeder hebben we er met haar over gesproken, ze kon het niet verkroppen om niet samen te blijven. Aan creativiteit is geen tekort binnen onze familie, niet alleen met de handen maar ook wel aardig met denken. En denken hebben we gedaan. Uiteindelijk konden we nog vlak voor haar dood zeggen dat we ervoor zouden zorgen dat zij niet alleen zou blijven.

Toendertijd was er compleet geen sprake van maar enigzins overlijden van mijn vader binnen koste tijd en moet je op de lange termijn gaan denken, we kwamen uit op het laten bijmetselen van een marmeren hart op haar steen.

Hoe bizar ook, toen mijn vader overleed was de steen en het graf van mijn moeder nog in bestelling, de steen moest uit Italië komen en dat duurt wel een tijdje. We hebben het een halt toegeroepen zodat de tekst direct aangepast zou worden en we een nieuwe creatieve manier konden gaan bedenken.

Afgelopen zondag is de urn met mijn vader's as begraven in het graf van mijn moeder. Ter hoogte van mijn moeder's samengevouwen handen ligt hij zodat hij vanzelf door haar wordt opgevangen. Afgelopen maandag zouden ze 53 jaar getrouwd zijn, het leek ons een perfecte zondag om stil te staan bij onze ouders.

Het was vreemd om te doen, ik heb niet zoveel moeite met zijn as (eerder die week heb ik mijn asbedel voor mijn armband gevuld en de as tussen mijn vingers gaf geen onverwachte emoties).

Toch, op het moment van het laten zakken van de urn zie je meer dan de as, je ziet je vader, je ziet je moeder en dan voel je je verbonden. Eigenlijk voel ik mij vanaf afgelopen zondag een wees.

9 jaar en cool

Kijk, als je 9 jaar bent, en ook nog eens een meisje, dan kijk je anders naar de wereld. Dan kijk je met een blik van mwah of cool. Ze weet dondersgoed wat hot is en wat not. En soms denk ik dan, oké. Vaak denk ik meer van ja, dag .... Ik ben niet zo in de cool en hot, beetje meer van ho maar even en het is wel goed zo.

Ze heeft er een half jaar over gesproken en erom gevraagd en vandaag zijn we overstag gegaan. Toegeven, het is ook wel cool:




En eerlijk is eerlijk, ik ben best wel een tikkie jaloers. Ik zou bijna mijn geweldig, mooie, goede fiets in gaan ruilen voor zo'n zuurstok-roze-opoe-fiets, maar ja, als je 40 bent valt dat vast niet meer onder hot en cool.

Scrapwerkjes

Nog even wat scrapwerkjes van voor mijn vakantie.

Eekhoorntjes zoeken: dit zijn foto's van onze vakantie naar Fuerteventura (nog even en dan heb ik alle foto's gescrapt). De rotskust van het eiland was prachtig, een soort van natuurgeweld met de branding die (soms) opspoot tegen de rotsen. Echt dichtbij de zee kon je alleen komen na een behoorlijke klauterpartij over de rotsen.

Op een prachtige zonnige ochtend liepen Lisanne en ik over de "boulevard" en opeens zagen we iets bewegen. En even verderop weer zo'n snel iets, we zijn op het randje gaan zitten en na een paar seconden zagen we ze, eekhoorntjes. Gewoon tussen de rotsen!

Raar, vreemd, eekhoorntjes horen in bomen, toch? Deze niet, hoe beter je keek, hoe meer je er zag. Eindelijk begrepen we ook waarom er zoveel pindadoppen lagen, dezelfde ochtend zijn we naar onze "vakantie-vriendjes" teruggegaan, gewapend met een zak pinda's (en ik met mijn fototoestel)


Hyperpiet is op en top Lisanne. Hoe geweldig enthousiast kan je worden van een pietenpakje, ok kinderen behoorlijk, maar ik had toch niet gedacht dat Lisanne met haar (toen) 8 jaar er helemaal wous van zou zijn. Het was ook behoorlijk zoeken naar eentje die wel een beetje paste want het grote nadeel van groter worden is dat de meeste verkleedkleren je gewoon niet meer passen, gewoon omdat meisjes die zo groot worden zulke dingen niet meer doen.

Ze heeft rondgestuiterd, ze heeft rondgesprongen, ze heeft rare fratsen uitgehaald totdat ze toch ook echt ontdekte waarom meisjes die zo groot worden zulke dingen niet meer doen, meisjes die zo groot worden scheuren uit de kleren die eigenlijk gemaakt zijn voor meisjes die minder groot zijn.

Heppie Beppies

Vorige week is het handbalseizoen weer begonnen.

Ik had vorig seizoen, voor het D-team nieuwe shirtjes besteld (gesponsord door Harald omdat de shirtjes echt wel aan vervanging waren). De handbalvereniging is niet erg groot en verzuipen in het geld doen we niet, dus had ik een mooie aanbieding gevonden.

Er zat alleen 1 klein nadeel aan, de shirtjes hadden lange mouwen en dat speelt niet lekker. Praktisch als ik ben, had ik al bedacht dat die mouwen wel korter gemaakt konden worden. Kijk, het scheelde wel 10 euries per shirt.

De hele vakantie heeft het mij boven mijn hoofd gezweefd, mouwen kort maken, mouwen kort maken, mouwen kort maken maar ...... ik kon de echte praktische gedachte gewoon even niet in de praktijk uitvoeren. Het is toch altijd even uitdokteren hoe alles het beste kan, hoe lang moeten ze, moet ik ze recht afknippen of toch aflopend, zal ik alles achter elkaar of gewoon af en toe 1, stel dat ik ze verkl**t, enzovoorts enzovoorts.

Kortom, het handbalseizoen is zondag begonnen en vrijdag en zaterdag heb ik ....ja .... echt waar, mouwen korter zitten maken.


En laat nou net vrijdag op zaterdag een vriendinnetje blijven logeren. Ik heb me rot gelachen, hoe die 2 geweldige creatieve doelen vonden voor wat simpele mouwen. Had ik nou maar van tevoren geweten dat mouwen korter maken gewoon erg leuk kan zijn......

Zweden

Het was geweldig maar dat had ik al gezegd in een eerder, kort berichtje.

Maandag zijn we vertrokken, het was even het slaap uit de ogen wrijven want 5 uur 's ochtends op pad gaan zijn wij niet echt gewend. Op naar Zweden met een tussenstop in Denemarken. In Kopenhagen hebben we in een stuga overnacht, gewoon een hutje met een bed, een tafel en een kookplaatje (thank god, hoe moet mijn caffeinegehalte anders op peil blijven). Op dinsdagmiddag laat bereikten we onze bestemming; vakantieresort Säfsen in Safsnas. Een behoorlijk groot resort maar zo opgezet dat het niet al te grootschalig overkomt. Het huisje was in één woord geweldig, een prachtig roodbruin Zweeds huisje voorzien van alle gemakken die je je maar kunt wensen. De kamers waren ruim en mooi ingericht met allemaal spulletjes van ..... Ikea. Echt, werkelijk waar, je waande je in de wereld van Ikea, de slaapkamer had zo een showroom kunnen zijn, het enige dat er ontbrak waren de informatiekaartjes.

We hebben veel dorpen, steden en plaatsen bezocht. De eerste dagen was het weer wat wisselvallig en omdat we het gevoel van Zweden en natuur graag terug wilde krijgen (Harald en ik zijn er zo'n 12 jaar terug 2 x geweest) zijn we de wijde omtrek gaan verkennen.
De provincie Dalarna staat bekend om de rode paardjes, eigenlijk een beetje het symbool van Zweden. In Nusnäs (belachelijke naam maar het is heus waar) zijn wij de "fabriek" gaan bezoeken. Een kleinschalige ruimte waar met het veel handwerk de beroemde paardjes worden gemaakt en geverfd. Dit vond ik zelf een erg leuk plaatsje om te bezoeken, gewoon een dorp met gewoon wat grotere gebouwen (in traditioneel Zweeds Faluröd geverfd) waar de inwoners nog met de hand hun traditie in ere houden.
2 van die prachtige paardjes staan inmiddels op mijn kast te pronken (stom hé maar van dat soort dingen wordt ik gewoon zo blij als een kind).
Na een aantal dagen klaarde het weer geweldig op. Niet dat het wisselvallige weer onaangenaam was. Regen in Zweden is anders dan hier, er staat veel minder wind waardoor het gewoon recht naar beneden valt. Schuilen onder een boom heeft hier gewoon nut, je wacht even tot de bui overwaait en dan klaar. Niet dat zeikerige, druilige, alle kanten regenweer van hier.
Maar goed, het werd warmer, niet al te warm. Gewoon lekker een graadje of 20/21. 's Ochtends ontbijten op het veranda of op het bankje voor het huis. Gewoon even lekker in je pyama hangen rustig genieten van alles om je heen. Gewoon even lekker zoals op onderstaande foto.
In Säfsen waren er meer dan genoeg gelegenheden om de omgeving te verkennen. Na een paar dagen hebben we mountainbikes gehuurd en zijn we een tochtje gaan volgen. Gewoon de kortste (10 kilometer) en degene met het minste klimgehalte (70 meter). Bleek toch bij terugkeer dat er even verder op in de beschrijving toch wel gemeld werd dat het wel 1 van de meest pittige routes was. De start was al veelbelovend, over een smal landweggetje verdwenen we zo de bossen in om daar vervolgens te belanden op iets dat een pad zou moeten heten. Volop bezaaid met wortels van bomen, plassen van het water en stijgingen die verstevigd waren met stenen. Ik vond het geweldig, gewoon in een 1/1 versnelling je de gekte intrappen terwijl je langzaam omhoog en vooruit kwam. Het kiezelpad dat we daarnaa een kilometer of 3 moesten afleggen was wat minder, het gehobbel in het bos vond ik leuker. Lisanne had er wat moeite mee en had na 5 kilometer de hoop op het eind opgegeven. Het is geen echte doorzetter maar ... we hebben het gehaald ("Ik ga dit nooooooit meer doen")

En tja, vakantie in Zweden daar horen bergschoenen bij, we hebben ze volop gebruikt en ik was er maar wat blij mee. Totdat we in een stad een berg (nep)crocs tegen kwamen. Lisanne is een ferwent gebruiker, Harald en ik vinden die klompies maar niets. Op aandringen van Lisanne hebben we ze toch maar even geprobeerd en ach het Dalarna paardje als versiering van de croc (en een symbool dat ik helemaal geweldig vindt) heeft mij overgehaald ze toch aan te schaffen voor wel 100 kronen (5,50 euro). Hoe bijzonder, de familie Crocs is geboren, ze zijn geweldig.
Na ons fietsavontuur restte de wandelroutes ons nog. Onvoorbereidt zijn we op pad gegaan, gewoon hup de bossen in op zoek naar de kruisjes die de route aangaf. We zouden een uurtje gaan, de was zat in de wasmachine in het washok en ondertussen moet je wat te doen hebben. Gewoon zonder spullen maar gewapend met mijn camera even het bos is, gewoon even wandelen. Shit o shit toch, na 3 kwartier waren we de kruisjes kwijt en konden we niet verder dan op onze intuitie vertrouwen en een soort van padvinder-stand-van-de-zon-navigatie zwerfden we verder en verder de prachtige natuur in. Net toen we aan ons eigen volle verstand begonnen te twijfelen (en ik in gedachten een ramp zag verschijnen - by the way, Harald had die ramp al effetjes eerder voor zijn gedachtenveld gehad maar ik ben toch wat nuchterder en geloof altijd op een goede afloop) hoorde we heel in de verte een auto. Zonder ons te bedenken zijn we van 1 van de vele paadjes gegaan en dwars op richting de auto. Na een flink eindje ploeteren vonden we een weg en na nog een langere tijd eindelijk een bekend stuk. Je raadt nooit wat Lisanne ervan vond ("Ik ga dit nooooooit meer doen"). Tuurlijk gaan we dit nog wel een keer doen maar dan wel met volle bepakking en een mobiel, gewoon in case of.

Na 6 nachten zijn we verhuist naar het dorpje Frederiksberg waar we de laatste 4 dagen van de vakantie zouden doorbrengen. Een huisje zomaar aan een meer, gewoon typisch Zweden.

De laatste drie dagen stond in het teken van de muggen, maar dat snap je natuurlijk wel. Smeren en smeren zodat die griezels gewoon even lekker naar de andere bewoners van dit kleine park zouden gaan. Het lukte een beetje, we hebben de schade beperkt kunnen houden, maar jezus ... wat jeuken die bulten. Het hoort erbij maar na een dag of 4 hadden we er genoeg van en zijn we teruggegaan naar ons huisje, zonder muggen en met 4 poezen. De poezen die we toch wel altijd erg missen als we op vakantie gaan, het huis dat we toch altijd wel missen als we op vakantie gaan. We zijn in 1 keer teruggereden, een rit van 17 uur waarbij ons moppie een voorbeeldig moppie was maar waar aan het eind de meligheid toe ging slaan.En dit was 1 van de zeldzame keren dat ze even haar ogen dicht deed. Zoals ik al zei, het was geweldig.

Hej! Hej!

Tuurlijk zijn wij allang weer thuis maar ..... mijn god ik heb het na de vakantie nog drukker dan voor de vakantie. In een halve week tijd al het vakantiespul weer weggewerkt, de kamer van Lisanne vernieuwd (yep ... Ikea), een handbaltoernooi meegemaakt, vergaderingen meegemaakt, gewerkt en de shirtjes van het C-team (ben dit jaar de coach van de C-tjes) hersteld en nog maar even gewerkt (en een berg dat ze weer voor mij verzameld hebben....duh). Kortom, eind van de week hoop ik weer even meer tijd te vinden om de vakantie samen te vatten.

Het was geweldig, het was één en al natuur, het was één en al rust en toch lekker bezig zijn: