Zweden

Het was geweldig maar dat had ik al gezegd in een eerder, kort berichtje.

Maandag zijn we vertrokken, het was even het slaap uit de ogen wrijven want 5 uur 's ochtends op pad gaan zijn wij niet echt gewend. Op naar Zweden met een tussenstop in Denemarken. In Kopenhagen hebben we in een stuga overnacht, gewoon een hutje met een bed, een tafel en een kookplaatje (thank god, hoe moet mijn caffeinegehalte anders op peil blijven). Op dinsdagmiddag laat bereikten we onze bestemming; vakantieresort Säfsen in Safsnas. Een behoorlijk groot resort maar zo opgezet dat het niet al te grootschalig overkomt. Het huisje was in één woord geweldig, een prachtig roodbruin Zweeds huisje voorzien van alle gemakken die je je maar kunt wensen. De kamers waren ruim en mooi ingericht met allemaal spulletjes van ..... Ikea. Echt, werkelijk waar, je waande je in de wereld van Ikea, de slaapkamer had zo een showroom kunnen zijn, het enige dat er ontbrak waren de informatiekaartjes.

We hebben veel dorpen, steden en plaatsen bezocht. De eerste dagen was het weer wat wisselvallig en omdat we het gevoel van Zweden en natuur graag terug wilde krijgen (Harald en ik zijn er zo'n 12 jaar terug 2 x geweest) zijn we de wijde omtrek gaan verkennen.
De provincie Dalarna staat bekend om de rode paardjes, eigenlijk een beetje het symbool van Zweden. In Nusnäs (belachelijke naam maar het is heus waar) zijn wij de "fabriek" gaan bezoeken. Een kleinschalige ruimte waar met het veel handwerk de beroemde paardjes worden gemaakt en geverfd. Dit vond ik zelf een erg leuk plaatsje om te bezoeken, gewoon een dorp met gewoon wat grotere gebouwen (in traditioneel Zweeds Faluröd geverfd) waar de inwoners nog met de hand hun traditie in ere houden.
2 van die prachtige paardjes staan inmiddels op mijn kast te pronken (stom hé maar van dat soort dingen wordt ik gewoon zo blij als een kind).
Na een aantal dagen klaarde het weer geweldig op. Niet dat het wisselvallige weer onaangenaam was. Regen in Zweden is anders dan hier, er staat veel minder wind waardoor het gewoon recht naar beneden valt. Schuilen onder een boom heeft hier gewoon nut, je wacht even tot de bui overwaait en dan klaar. Niet dat zeikerige, druilige, alle kanten regenweer van hier.
Maar goed, het werd warmer, niet al te warm. Gewoon lekker een graadje of 20/21. 's Ochtends ontbijten op het veranda of op het bankje voor het huis. Gewoon even lekker in je pyama hangen rustig genieten van alles om je heen. Gewoon even lekker zoals op onderstaande foto.
In Säfsen waren er meer dan genoeg gelegenheden om de omgeving te verkennen. Na een paar dagen hebben we mountainbikes gehuurd en zijn we een tochtje gaan volgen. Gewoon de kortste (10 kilometer) en degene met het minste klimgehalte (70 meter). Bleek toch bij terugkeer dat er even verder op in de beschrijving toch wel gemeld werd dat het wel 1 van de meest pittige routes was. De start was al veelbelovend, over een smal landweggetje verdwenen we zo de bossen in om daar vervolgens te belanden op iets dat een pad zou moeten heten. Volop bezaaid met wortels van bomen, plassen van het water en stijgingen die verstevigd waren met stenen. Ik vond het geweldig, gewoon in een 1/1 versnelling je de gekte intrappen terwijl je langzaam omhoog en vooruit kwam. Het kiezelpad dat we daarnaa een kilometer of 3 moesten afleggen was wat minder, het gehobbel in het bos vond ik leuker. Lisanne had er wat moeite mee en had na 5 kilometer de hoop op het eind opgegeven. Het is geen echte doorzetter maar ... we hebben het gehaald ("Ik ga dit nooooooit meer doen")

En tja, vakantie in Zweden daar horen bergschoenen bij, we hebben ze volop gebruikt en ik was er maar wat blij mee. Totdat we in een stad een berg (nep)crocs tegen kwamen. Lisanne is een ferwent gebruiker, Harald en ik vinden die klompies maar niets. Op aandringen van Lisanne hebben we ze toch maar even geprobeerd en ach het Dalarna paardje als versiering van de croc (en een symbool dat ik helemaal geweldig vindt) heeft mij overgehaald ze toch aan te schaffen voor wel 100 kronen (5,50 euro). Hoe bijzonder, de familie Crocs is geboren, ze zijn geweldig.
Na ons fietsavontuur restte de wandelroutes ons nog. Onvoorbereidt zijn we op pad gegaan, gewoon hup de bossen in op zoek naar de kruisjes die de route aangaf. We zouden een uurtje gaan, de was zat in de wasmachine in het washok en ondertussen moet je wat te doen hebben. Gewoon zonder spullen maar gewapend met mijn camera even het bos is, gewoon even wandelen. Shit o shit toch, na 3 kwartier waren we de kruisjes kwijt en konden we niet verder dan op onze intuitie vertrouwen en een soort van padvinder-stand-van-de-zon-navigatie zwerfden we verder en verder de prachtige natuur in. Net toen we aan ons eigen volle verstand begonnen te twijfelen (en ik in gedachten een ramp zag verschijnen - by the way, Harald had die ramp al effetjes eerder voor zijn gedachtenveld gehad maar ik ben toch wat nuchterder en geloof altijd op een goede afloop) hoorde we heel in de verte een auto. Zonder ons te bedenken zijn we van 1 van de vele paadjes gegaan en dwars op richting de auto. Na een flink eindje ploeteren vonden we een weg en na nog een langere tijd eindelijk een bekend stuk. Je raadt nooit wat Lisanne ervan vond ("Ik ga dit nooooooit meer doen"). Tuurlijk gaan we dit nog wel een keer doen maar dan wel met volle bepakking en een mobiel, gewoon in case of.

Na 6 nachten zijn we verhuist naar het dorpje Frederiksberg waar we de laatste 4 dagen van de vakantie zouden doorbrengen. Een huisje zomaar aan een meer, gewoon typisch Zweden.

De laatste drie dagen stond in het teken van de muggen, maar dat snap je natuurlijk wel. Smeren en smeren zodat die griezels gewoon even lekker naar de andere bewoners van dit kleine park zouden gaan. Het lukte een beetje, we hebben de schade beperkt kunnen houden, maar jezus ... wat jeuken die bulten. Het hoort erbij maar na een dag of 4 hadden we er genoeg van en zijn we teruggegaan naar ons huisje, zonder muggen en met 4 poezen. De poezen die we toch wel altijd erg missen als we op vakantie gaan, het huis dat we toch altijd wel missen als we op vakantie gaan. We zijn in 1 keer teruggereden, een rit van 17 uur waarbij ons moppie een voorbeeldig moppie was maar waar aan het eind de meligheid toe ging slaan.En dit was 1 van de zeldzame keren dat ze even haar ogen dicht deed. Zoals ik al zei, het was geweldig.