Ze zijn weer samen

Afgelopen zondag is het laatste stukje onvolledigheid volledig gemaakt. Afgelopen zondag hebben wij mijn vader aan mijn moeder teruggegeven.

Mijn moeder wilde een begrafenis, mijn vader pertinent niet. Mijn moeder gaf haar ziel en zaligheid aan God en alles er omheen, mijn vader geloofde maar meer op zijn eigen manier en verzette zich tegen mijn moeders ongezonde passie.

Voor het overlijden van mijn moeder hebben we er met haar over gesproken, ze kon het niet verkroppen om niet samen te blijven. Aan creativiteit is geen tekort binnen onze familie, niet alleen met de handen maar ook wel aardig met denken. En denken hebben we gedaan. Uiteindelijk konden we nog vlak voor haar dood zeggen dat we ervoor zouden zorgen dat zij niet alleen zou blijven.

Toendertijd was er compleet geen sprake van maar enigzins overlijden van mijn vader binnen koste tijd en moet je op de lange termijn gaan denken, we kwamen uit op het laten bijmetselen van een marmeren hart op haar steen.

Hoe bizar ook, toen mijn vader overleed was de steen en het graf van mijn moeder nog in bestelling, de steen moest uit Italië komen en dat duurt wel een tijdje. We hebben het een halt toegeroepen zodat de tekst direct aangepast zou worden en we een nieuwe creatieve manier konden gaan bedenken.

Afgelopen zondag is de urn met mijn vader's as begraven in het graf van mijn moeder. Ter hoogte van mijn moeder's samengevouwen handen ligt hij zodat hij vanzelf door haar wordt opgevangen. Afgelopen maandag zouden ze 53 jaar getrouwd zijn, het leek ons een perfecte zondag om stil te staan bij onze ouders.

Het was vreemd om te doen, ik heb niet zoveel moeite met zijn as (eerder die week heb ik mijn asbedel voor mijn armband gevuld en de as tussen mijn vingers gaf geen onverwachte emoties).

Toch, op het moment van het laten zakken van de urn zie je meer dan de as, je ziet je vader, je ziet je moeder en dan voel je je verbonden. Eigenlijk voel ik mij vanaf afgelopen zondag een wees.