update

Hij ligt er nog steeds, hij moet er voorlopig nog blijven en hij wil niet. We gaan zo veel mogelijk langs maar dat weet ie niet meer. De ziekte valt onder de auto immuun ziekte (vasculitis), een behoorlijk zeldzame ziekte en vooral in de mate waarin mijn vader het heeft.

Sinds gisteren wordt hij behandeld met prednison, echt een paardemiddel maar de infectie lijkt af te nemen. Zijn huid op zijn romp en onderbenen is tot gisteren 70% donkerpaars gekleurd geweest, vandaag was het afgenomen naar donkerroze/rood, zijn benen zien er nog steeds verschrikkelijk uit.

Hij lijkt er weinig last en pijn aan te hebben, waar hij wel last van heeft is zijn verwardheid. Zondag trof ik een man aan die 30 jaar terug in de tijd was gegaan, sommige opmerkingen gaf herkenning aan mijn jeugdjaren. Maandag was hij weer helemaal bij de pinken, wist van de storm van vorige week en de schade aan zijn kas. Af en toe kwam er wat vreemds doorheen, het was zo'n verschil met zondag.

Zondagavond en maandag overdag op mijn werk heb ik alleen zitten janken, ik had het gevoel alsof ik mijn vader was kwijtgeraakt.
Vanavond zat hij overal en nergens, het ene moment wist ie waar ie was, het andere moment weer niet.

Hij wil naar huis, hij mag niet, de realiteit zal zijn dat hij voorlopig niet naar huis zal gaan, het volgende station zal een verzorgingstehuis moeten zijn (als hij dat gaat halen).

Hij voelt zich alleen en dat doet pijn. Hij huilt als we weg moeten gaan, hij huilt als hij aan zichzelf denkt.

Ik ga net zo doen als ik hem iedere keer vertel: Nog even volhouden, het moet ....