handbal-weekend

Een druk bezet weekend, een gedeelte hebben we al meegemaakt, een gedeelte gaan we nog meemaken. Gisteren was de nieuwjaars party van de handbalclub waar Lisanne 1 van de d-tjes is. Sinds september zit ze op handbal en ze vindt het leuk! En ik vind het leuk!

Sinds september is er eindelijk weer een d-team. Weliswaar is 7 echt minimaal maar het is een start. Al vlug begon de competitie. Zomaar echte wedstrijden spelen, ze vond en vindt dat helemaal geweldig. Zomaar ergens naar verweggiestan om even flink te laten zien wat ze kan.

In eerste instantie vond ik het ook helemaal geweldig, zomaar wat vrije uurtjes in het weekend, helemaal zonder dochterlief (hubbie is in het weekend aan het werk dus echt helemaal vrij). Ik heb me toch wat afgescrapt in die uurtjes.
Tot een maand of 2 geleden, ik was aan de beurt om een uit-wedstrijd mee te rijden. Het leek me erg leuk om Lisanne in volle glorie te zien en dat scrappen zou dan wel weer 's avonds komen.

En ik vond het gaaf! Helemaal geweldig, ik werd er gewoon hartstikke verschrikkelijk enorm fanatiek van, wat een leuke sfeer, wat een enthousiaste meiden en wat hielden ze het verschrikkelijk goed vol (zijn meisjes van 5 tot 9 die 2 x 20 minuten van het ene kant van het veld naar de andere kant van het veld aan het rennen zijn). Ik kon het de week erna niet laten om de thuis-wedstrijd bij te wonen, en de week erna weer. Een paar weken geleden was er even niemand voor het rijden naar een uit-wedstrijd, ik ben meegegaan omdat ze nou eenmaal niet met zijn allen in de auto van de coach passen, vlak voordat de wedstrijd begon wilde ze me wat vragen.... of ik het zag zitten om mede-coach te worden.

Tjee, zeg, ik? .... die ergens onder aan mijn lijst van mijn talenten sportiviteit heb staan en dan bedoel ik ook helemaal onderaan, ik struikel al over een gladde vloer .... die ik? Ik heb ja gezegd. Weliswaar is het coachen van de d-tjes niet echt een hoogdravend standje, het is meer een beetje aanmoedigen en proberen de meiden naar het goede doel te leiden maar toch ... ik ben er wel een beetje trots op!

Gisteren was dus de nieuwsjaarsparty, gevraagd was aan elk team om iets te eten te maken (ik heb Quiche en Peppermint Bark gemaakt) en een act te maken voor een playbackshow. Samen met "mijn" meiden hebben we KUS GAAT LOS gekozen (en Harald had woensdag 6 meiden over de vloer om te oefenen :)). Ze hebben gewonnen, natuurlijk hebben ze gewonnen, dat was vooraf bepaald maar ze straalden, ze vonden het helemaal geweldig, allemaal supertrots op hun prestatie.

Na de uitslag begonnen alle meiden te roepen dat ze nog een keer moesten optreden en voordat iedereen het door had kwamen de "groten" achter de "kleintjes" staan om het dansje mee te doen, gewoon lekker spontaan en supergaaf.

Vanavond zijn we saampies naar de spelregelavond geweest, een beetje om bij te brengen hoe het spelletje werkt (en ik heb er een hoop van opgestoken, tja ... ik weet een klein beetje hoe het zit maar moet nog een hoop leren). Morgen een thuis-wedstrijd, ik zal ze aanmoedigen, ik zal ze de juiste kant op sturen, ik zal tranen drogen als het nodig is, ik zal ze het gevoel geven alsof ze de wereld aankunnen , ik zal me verbonden voelen met die 7 meiden, heb er zin in.