Harald heeft behoorlijk wat wegenkaarten van behoorlijk wat landen in de wereld (tja, hij komt nog eens ergens, is nu onderweg naar Kroatië) en die staan gewoon in zijn kamer. Nou ja, kamer?!!! Tjeetje, dat is het enige plekje in huis waar ik mij niet mee bemoei, nou ja, mijn bemoeienis bestaat uit het dichtdoen van de deur.
Gereedschap, oude meuk, stof, zooi, kasten (waar het gereedschap dus in zou moeten liggen maar dat doet het niet) en nog veel meer dingen die allemaal op de grond liggen en staan, ik overdrijf niet als ik zeg dat er in het midden een pad van een centimeter of 30-40 vrij is.
Goed, om hem te verrassen hebben we (Lisanne en ik) besloten de kamer op te gaan ruimen. Dus kastje gekocht, opbergdozen gekocht en de eerste stappen zijn gezet.
Vanavond heb ik de kast in elkaar gezet en saampjes hebben we de platte pakketjes gevouwen tot mooie donkerrode dozen die een geweldig geheel vormen met de gestreepte tijdschrifthouders.
Tijdens het vouwen van de dozen stond er iTunes aan en opeens .... werden we stil en begonnen we te sniffen en te huilen. iTunes was aangekomen bij het nummer Avond van Boudewijn de Groot.
Aan dit nummer hangen zoveel herinneringen.
Zowel de kist van mijn moeder als van mijn vader zijn door mij en mijn broers en zussen de kerk uitgereden op dit nummer.
In eerste instantie was het uitgezocht voor mijn moeder, de eerste 2 zinnen sloegen helemaal op haar: "Nu hoef je nooit je jas meer aan te trekken en te hopen dat je licht het doet".
Mijn moeder heeft heel wat kilometers afgelegd op haar fietsje en o zo vaak was haar licht kapot en maakte mijn vader het, brommend en al, weer.
Mijn broer kwam destijds met dit nummer aan, het voelde gewoon goed.
Bij mijn vaders uitvaart kwam hij met een versie van Boudewijn samen met Willeke Alberti en ook dat voelde goed. Het gaf zoveel gewicht aan het feit dat ze zo snel achter elkaar zijn gestorven, voor ons maar ook voor de familieleden van mijn ouders. Mijn broer heeft het nummer zelfs gezongen en gespeeld op zijn gitaar tijdens de kerkdienst. Prachtig, onbetaalbaar en tranen met tuiten.
We hebben dus even gehuild. Lisanne wilde het nummer wel een keer of 4 horen, gewoon om haar gevoel eruit te gooien.
Af en toe vergeet ik even wat dat meisje heeft meegemaakt, ze was zo gek op mijn ouders.
We hebben niet veel gepraat, we hebben elkaar gewoon maar vastgehouden en even verdriet gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten