Avondje stappen

Zo, ik ben daar toch gisteren gewoon een avond gaan stappen zeg. Gewoon weer even helemaal zoals het was toen het weekendlijks voor kwam. Dezelfde tent, dezelfde mensen, dezelfde muziek, dezelfde dansfratsen, gewoon hetzelfde maar dan met een tussenpoos van een jaartje of 20 (ben ik al zo oud?).

Natuurlijk gebeurd zoiets niet zomaar. Zoiets is opgezet maar wel heel goed. Mijn vriendin Tonneke is anderhalve week geleden getrouwd met Michel. Hoewel ik alweer 11 jaar getrouwd ben kon zij de ware niet echt vinden. Maar goed, de ware is gevonden (en het is echt gewoon een leuke vent) en het huwelijksbootje diende zich aan.
Haar trouwfeestje kwam niet in 1 maar in 2, de plechtige blabla op 17 juni en de "receptie" dus gisteren. Het was geweldig, ik heb de hele avond gedanst op nummers die ik mij niet zou herinneren maar bij het horen toch herkende.

Ik heb het super naar mijn zin gehad en kan mij weer helemaal voor de geest halen waarom we nou toch ieder weekend op stap gingen :)

p.s. Na dagen worstelen geloof ik dat ik deze layout van mijn blog wel het leukste vindt.

p.p.s. de poes op de foto is niet dood maar moest gewoon even liggen :)

Het is vreemd maar vooral raar

Soms gebeurd er iets in je leven en heel soms heb je vooraf nagedacht hoe dat zou zijn. Zo dus ook met het overlijden van mijn vader. Ik heb er vaak over nagedacht en telkens kwam ik tot de conclusie dat mijn wereld dan in zou storten, dat ik dan compleet over mijn toeren zou zijn, dat er dan een stuk van mij zou wegvallen. Mijn vader voelde als mijn soulmate.

En dan is het zover en ..... gebeurd dat dus allemaal niet. Tuurlijk, ik heb er verdriet van, ik kan er af en toe even een flink traantje om laten maar het instorten is uitgebleven.

Ik sta nog overeind en begin zelfs plannen te maken, ben weer bezig om mijn oude interesses op te pakken en heb het gevoel alsof de structuur, die ik al bijna 2 jaar zoek, om de hoek ligt te wachten. Ik blog weer, heb zelfs kriebels om het scrappen weer op te pakken, kortom ... ik heb weer zin om aan de slag te gaan. Zelf de cursussen die al 2 jaar dreigen boven mijn hoofd worden gehouden door mijn werkgeven lijkens aantrekkelijk.

Eigenlijk voel ik me wel goed terwijl de wereld om mij heen met argus-ogen naar mij kijkt en mij keer op keer op het hart drukt om het vooral rustig aan te doen.

Ik realiseer mij nu pas dat ik de klappen, de afgelopen 2 jaar, in stukjes en beetjes al heb gekregen. Stukje bij beetje werd het in mijn rugtasje gestopt en begon de zin in alles af te nemen. Mijn rugzakje is een stuk leger, eerlijk gezegd is het gevoel van rust en mezelf wat ik over heb gehouden en dat voelt goed.

Het is vreemd en raar om gewoon te kunnen praten over het overlijden, om niet direct vol te schieten en er geen moeilijke gevoelens over te hebben. Hoe anders was dat na mijn moeder's overlijden, er waren zoveel dingen waar ik over nadacht, er waren zoveel momenten dat ik minder prettige gevoelens kreeg, er waren zoveel momenten dat ik gewoon emotioneel vol liep terwijl het gevoel van liefde voor haar anders was, minder verbintenis.

Mijn ouders zijn er niet meer en hoe bizar het misschien ook klinkt, het is goed zo.

Beïnvloedbaar?

Opeens ben je erachter, gewoon dat je wel degelijk beïnvloedbaar bent.

Iets dat mij altijd heilig is gebleven is mijn muziekkeuze. Als aanhanger van de new wave muziek in de 80-er jaren zorgde ik ervoor dat ik niet zomaar alles, wat na die tijd gemaakt werd, leuk vond. Ik ben trouw gebleven aan R.E.M., Depeche Mode, The Cure, Simple Minds en U2. Ok, de laatste 10 jaar is daar VanDikHout bijgekomen maar dat past nog wel in dat straatje.

En dan opeens .... kom je dit tegen:

en vind je het leuk, en ga je zelfs zover dat je het album direct op je ipod wilt hebben .....

Ben ik nou echt ten onder gegaan aan de dagelijkse Volendamse meezingers die Lisanne tot zich neemt?

Het is allemaal de schuld van Lisanne en Jan en Nick en Simon.

Ik als koffieliefhebber

Vandaag ontving ik een kadootje, een kadootje dat precies past bij mijn verjaardagskadootje van een tijdje geleden, een kadootje dan samen met dat kadootje maar op 1 manier beschreven kan worden, een antwoord op de smachtende behoefte die een koffieliefhebber die iets meer wil dan alleen gewone koffie maar kan hebben, een godsgeschenk .... de Aeroccinno.

Zijn ze niet mooi zo met elkaar?

En naast het stelletje staat een doosje, gevuld met cupjes in diverse smaken, nog zo'n geweldig iets voor een koffieliefhebber zoals ik.

En als je dan even mee bezig gaat dan krijg je dit,
je eerste eigen gemaakte Latte Macchiato:

en dan het moment van proeven, je gaat ervoor zitten, heerlijk relaxed op de bank en ....... je weet dat het goed is.

Mijn goedkope blauwe melkkloppertje ligt inmiddels opgeborgen in de kast. Zijn diensten waren trouw, hij heeft zijn best gedaan maar het verlangen naar de aeroccino kon hij niet wegnemen.

Spijbelen

Na het overlijden van mijn vader is Lisanne maar door en door gegaan, er waren zoveel bijzondere dagen dat zij zichzelf geen tijd gaf om even niets te hoeven doen.

• Woensdag en donderdag is Lisanne na school, van hot naar her gesleept omdat wij de zaken rondom de uitvaart moesten regelen.
• Vrijdag nam de stagiaire afscheid, vrijdagavond was de condoleance.
• Zaterdag begon de dag met een kerkdienst gevolgd door de crematie.
• Zondag hadden we het familietoernooi van de handbal.
• Maandag op schoolreisje naar Drievliet.
• Dinsdagmiddag de bruiloft van mijn beste vriendin.
• Woensdagmiddag een verjaardagspartijtje, en .....woensdagavond was de maat vol (en dan te weten dat er op donderdag tot zaterdag een logeerpartij van een neef en zaterdagavond en nacht een slaappartijtje bij een vriendinnetje gepland staan).

Het uiten van gevoelens blijft moeilijk, als je als groot klein meisje zoveel verschillende emoties meemaakt die een ander niet eens in een maand meemaakt dan kom je klem te zitten. Zo klem dat je alleen nog maar boos kan zijn. Woensdagavond had ik zo'n groot klein meisje dat aan de buitenkant niets liet merken maar in haar hart zoveel mee te dragen had.

Mijn vader en Lisanne waren maatjes, door zijn dementie was hij heel erg toegankelijk geworden en kwam er een ondeugende man naar voren. Vaak liepen ze met zijn tweetjes naast elkaar, het leeftijdsverschil was zo groot en toch ook weer zo klein. Zij werd geestelijk ouder, hij werd geestelijk jonger.

Ik had dus eigenlijk verwacht dat de wereld van het grote kleine meisje helemaal in zou storten, maar dat gebeurde niet. Tot woensdagavond dus, ze wilde niet praten, er was niets, helemaal niets aan de hand. Uiteindelijk werd ik toegelaten in haar gevoel en we hebben saampies zitten huilen om alle ellende, we hebben saampies gelachen om alle vreugde.

Als iedere emotie een zichtbare kleur zou hebben dan zou haar slaapkamer op dat moment wel erg bont gekleurd zijn geweest.

Ze kon geen oplossing verzinnen, dus heb ik haar de oplossing gegeven, we gaan vrijdag gewoon maar eens even spijbelen. Leonard, de meester van Lisanne, kon zich er helemaal in vinden. Zo zijn we vanochtend even heerlijk een bakkie gaan doen in een dorp verderop, hebben we een kadootje gekocht voor het slaappartijtje, heb ik hetzelfde kadootje voor Lisanne gekocht

en hebben we thuis fijn geknutseld. 's Middags heeft ze zich, samen met haar neef, prima uitgeleefd in de speeltuin en nu zijn ze heerlijk aan het wii-fitten. Gaat helemaal goed komen met die topper van mij, maar ik hou haar in de gaten.

Herinneringen

Herinneringen

Je bent je gedachten vergeten
Je bent je herinneringen voorbij
Je weet niet langer hoe wij heten
Een blik van herkenning, jij hoort bij mij

Er is meer dan het leven dat ons bindt
Er is meer dan het leven wat wij zijn
Hopend dat jij je herinneringen terug vindt
Blijf ik hier achter, met een hart verscheurd van pijn

Lieve pap, ik hou van je

Koos Caspers

1-11-1929 ~ 10-06-2008