Het is vreemd maar vooral raar

Soms gebeurd er iets in je leven en heel soms heb je vooraf nagedacht hoe dat zou zijn. Zo dus ook met het overlijden van mijn vader. Ik heb er vaak over nagedacht en telkens kwam ik tot de conclusie dat mijn wereld dan in zou storten, dat ik dan compleet over mijn toeren zou zijn, dat er dan een stuk van mij zou wegvallen. Mijn vader voelde als mijn soulmate.

En dan is het zover en ..... gebeurd dat dus allemaal niet. Tuurlijk, ik heb er verdriet van, ik kan er af en toe even een flink traantje om laten maar het instorten is uitgebleven.

Ik sta nog overeind en begin zelfs plannen te maken, ben weer bezig om mijn oude interesses op te pakken en heb het gevoel alsof de structuur, die ik al bijna 2 jaar zoek, om de hoek ligt te wachten. Ik blog weer, heb zelfs kriebels om het scrappen weer op te pakken, kortom ... ik heb weer zin om aan de slag te gaan. Zelf de cursussen die al 2 jaar dreigen boven mijn hoofd worden gehouden door mijn werkgeven lijkens aantrekkelijk.

Eigenlijk voel ik me wel goed terwijl de wereld om mij heen met argus-ogen naar mij kijkt en mij keer op keer op het hart drukt om het vooral rustig aan te doen.

Ik realiseer mij nu pas dat ik de klappen, de afgelopen 2 jaar, in stukjes en beetjes al heb gekregen. Stukje bij beetje werd het in mijn rugtasje gestopt en begon de zin in alles af te nemen. Mijn rugzakje is een stuk leger, eerlijk gezegd is het gevoel van rust en mezelf wat ik over heb gehouden en dat voelt goed.

Het is vreemd en raar om gewoon te kunnen praten over het overlijden, om niet direct vol te schieten en er geen moeilijke gevoelens over te hebben. Hoe anders was dat na mijn moeder's overlijden, er waren zoveel dingen waar ik over nadacht, er waren zoveel momenten dat ik minder prettige gevoelens kreeg, er waren zoveel momenten dat ik gewoon emotioneel vol liep terwijl het gevoel van liefde voor haar anders was, minder verbintenis.

Mijn ouders zijn er niet meer en hoe bizar het misschien ook klinkt, het is goed zo.