Baal als een stekker

Jemig zeg, wat is de dag toch lekker verlopen maar niet heus dus.

Vannacht weinig geslapen, ik lag al laat in bed en werd na een uur slapen wakker van een soort van nachtmerrie. Ik ben mijn bedje maar uit gegaan en heb even beneden wat gelezen om mijn hoofd leeg te krijgen. Het resultaat ... ik werd vanmorgen gebroken wakker.

Ach, dat is iets waar ook wel overheen te komen is dus een beetje rustig aan maar vandaag. Het voelde gewoon niet goed maar om nou bij de pakken neer te gaan zitten.

Rond een uurtje of 11 werd de post bezorgd en toen werd ik gewoon helemaal even blij. De bedels voor mijn armband lagen op de mat. En dan ook niet zomaar bedels .... er zit 1 hele bijzondere bij.

Ter herinnering aan mijn vader heb ik na lang wikken en wegen een asbedel in de vorm van een mini-urn besteld. Mijn vader is gecremeerd en om hem altijd bij mij te hebben, heb ik vorige week besloten om het op deze manier te doen.

De klomp-bedel is een andere emo-bedel. De scheldnaam van de familie van mijn vader is "De Klompjes". Een stukje familiegeschiedenis hangt dus aan mijn pols. De camera bedel vond ik gewoon geweldig.

Goed, om weer even de draad op te pakken terug naar de asbedel. Bij de bedel zat een instructie:

Aangezien ik zo even blij werd van dit kadootje heb ik de bedels direct aan mijn armband toegevoegd. Je kent dat wel, zo'n houding van duh ... ga mij even lekker vertellen wat ik moet doen, ik weet het beter en heb echt geen papiertje met instructies nodig en dat lijmen ... ja dat doen we wel als de as er in zit, logisch toch?!!

Rond 12-en ben ik Lisanne gaan halen en thuisgekomen wilde ze de nieuwe bedels bewonderen, en toen aaaarggghhhh.......

G*dver de getver de shittemetit en alles wat ik maar aan zelf-stupiteiten-verwensingen kon bedenken. Oh..... damn wat ben ik toch een nono, een dodo en een giga-grote muts geweest. De bedel was nog maar half aanwezig. Ik kan niet in woorden beschrijven hoe ik me voelde maar geloof me het was niet best.

Ik ben teruggelopen naar school, ik ben weer teruggelopen naar huis en dat heb ik zo'n keer of 6 gedaan. Tijdens het lopen bleef ik maar wachten op zo'n tekenfilm-moment, zo'n moment van *bling* hier lig ik, niets, naddah, noppes. Gewoon niets glimmends op de 300 meter van hier naar school, foetsie...

Hoe vaak ik blijf herhalen dat het geen werelddrama is, vind ik het wel een werelddrama. Ok -de as zat er nog niet in, ok - het is te vervangen, ok - de bedel was "maar" 37,50 (zomaar weg, foetsie, hé getver), ok - er gebeuren ergere dingen in de wereld, ok - ik kan dus domme dingen doen, maar ondanks dat baal ik als een stekker!