Zin

Ik had er zo'n zin in, zit te broeien op iets voor mezelf om mijn leven weer een beetje mijn kant op te krijgen en nu heb ik even helemaal geen zin meer.... nergens in.

Van de week het boek "een jaar voor jezelf" binnengekregen en in 3 avonden uitgelezen, plannen zijn gestart, komen van vaag naar iets minder vaag en ik wil er voor gaan.
Kijk er naar uit.

En dan ... neem je je moeder mee om even naar je vader te gaan. Wat een rotbezoek, wat een rotgevoel. Ik vraag me vaak af hoe het komt dat we zo verschillend zijn en eigenlijk ben ik blij dat we zo verschillend zijn.

Ze heeft het moeilijk, ik weet het. Maar ze is zo ontiegelijk onredelijk tegen de medewerkers van het verpleeghuis terwijl de dingen die haar niet zinnen te herleiden zijn op haar eigen stronteigenwijzigheid (nee Ma, je moet geen geld aan hem geven, nee Ma, je moet je mooiste schaal daar niet neer zetten, nee Ma, nee Ma en nog eens nee Ma).

En dan zegt ze in de auto: "Ik ga met de dokter praten want hij moet daar weg, hij wordt er verwaarloosd". Tjee man, hij ziet er goed uit, zit er drie weken en heeft het niet meer over naar huis gaan, heeft zijn humor weer een beetje terug en bovenal vind ik dat hij een gelukkige indruk maakt.

Mijn moeder kan ik niet leren kennen, die zit gecompliceerd in elkaar. Dat ze onmogelijk was vergeet ik af en toe!

En nu .... ik ga niet scrappen, ik ga beneden op de bank zitten hangen voor de tv ... met een zak chips en morgen .... ga ik weer verder met de plannen van een jaar voor mezelf.