kom niet aan scrappen toe

Hoe graag ik zou willen, er is even geen tijd voor scrappen.
Het is giga druk op mijn werk, met ingang van 1 februari zijn er grote wijzigingen in zicht en de voorbereiding vergt behoorlijk veel werk. Heb vanochtend dan ook maar thuis zitten werken.

Sinds gisteren ligt mijn vader in het ziekenhuis, ik werd woensdagavond door mijn moeder gebeld, hij had enorme uitslag en ze zag het even niet meer zitten. Ik ben langsgegaan en jezus ... wat zag die man eruit. Op zijn borstkas, op zijn rug, in zijn liezen en op zijn voeten enorme bulten met vuurrode plekken erom heen. Hij was wel overdag naar de dokter geweest en die had iets gegeven tegen overgevoeligheid. Nou, dat sloeg niet echt aan, het zag er echt enorm ernstig uit. Ik heb maar Cardiflor gehaald tegen het jeuken om nog enigzins het gevoel te hebben dat ik iets deed. Toen ik er was was hij redelijk helder tot een uur of negen, hij begon zo verschrikkelijk warrig te praten. Nou moet je weten dat mijn vader vasculaire dementie heeft en we wel iets gewend zijn maar dit sloeg alles, ik had hem nog nooit zo gezien. Hij dacht dat het 's ochtends was en dat hij naar de dagopvang moest, wilde een onderbroek over zijn broek aandoen en even later zijn pyama over zijn kleren aandoen. Dat was wel even schrikken, hij had ook enorm veel slaap. Aangezien hij geen koorts had en de dokter hem overdag had gezien ben ik om een uur of 10 naar huis gegaan omdat ik toch ook de volgende dag moest werken en omdat 1 van mijn broers ook nog even langs kwam.

Gisteren zijn ze opnieuw naar de dokter geweest en die heeft ervoor gezorgd dat die gisterenmiddag nog even bij de dermatoloog langs kon komen. Hij mocht niet weg, vooral de combinatie met verwarring was niet helemaal goed (hij herkende mijn zus niet, dacht dat het de verpleegster was). Op 1 of andere bijzonder manier heeft hij ontstoken haarvaten, er wordt nog onderzocht waar het vandaag komt. De bulten zijn inmiddels weg, de rode vlekken doen me denken aan wijnvlekken, en echt .... er zit meer rood dan huidskleur op zijn lijf. Wat me het meeste zorgen baart is de verwardheid, hij probeert het infuus eruit te trekken, ziet dingen die er niet zijn en is er even niet van op de hoogte hoe hij er nou gekomen is, waar ie is en waarom hij daar moet zijn. Soms is het wel lachwekkend, hij heeft vanmorgen een hersenscan en hartfilmpje ondergaan, mijn moeder vroeg er naar en zijn vraag was, komt dat op tv? een filmpje ... wel in kleur toch? ja zei mijn moeder er zat vast een kleurtje in, verder had hij 6 kinderen, 6 kleinkinderen (zijn er 13) en de oudste daarvan was 88.

Het is weer even hectisch en alles weer bij en door elkaar, maar ach we zien het wel weer te redden met zijn allen en hopen dat het ziek zijn niet in gaat houden dat de hersenen een stapje verder achteruit gaan. Ik wil hem nog niet kwijt....

Morgen een leuk dagje voor de boeg, ik ga met Lisanne, een vriendin en haar dochter naar de Winter Efteling, heb er zin in. Hopen dat het weer een beetje meezit. En nou ga ik nog even voor mijn werk aan de slag.